Σημάδια παθογένειας

Είναι αστείο όταν συνειδητοποιείς

την υστερία του μέτριου να γράψει ιστορία

και την αγωνία του να ταυτίσει το όνομά του με κάτι,
να γίνει ένα "συνώνυμο"

σε οτιδήποτε,
είτε αυτό λέγεται αθλητική επιτυχία είτε αυτό λέγεται...βλογόσφαιρα.
Δεν έχει πολύ σημασία ο τομέας άλλωστε,

αρκεί στους κόλπους του να είναι αναπόδραστο σημείο αναφοράς.

Είναι ωστόσο θλιβερό όταν συνειδητοποιείς πως μέσα στη δίνη της υστερίας του,

κάθε τι και καθένας χάνει την αυταξία του:

η όποια αξία καθενός στο μυαλό του αυριανού "Πατριάρχη" ή "Μεγάλου Τέκτονα" της βλογόσφαιρας (ένα παράδειγμα ματαιοδοξίας φέρνω) προσδιορίζεται πια απο τον ευθύ συσχετισμό του με το κηνύγι του Αγίου Δισκοπότηρου, με το πόσο λειαίνει τον δρόμο του ή τον εκτραχύνει.

...

Ηelas...

...

Τα παραπανω γραφονται με αφορμή το αθλιότερο ποστ που εχω διαβάσει αυτόν τον ενάμισυ περίπου χρόνο στη βλογόσφαιρα.