Φλου

Κλειστός από χθες. Πυρετός. 1000 βαθμοί - τρέχα γύρευε πόσος είναι. Παγωμένη στάχτη και ιδρώτας μαζι. Δεν έχω πολλές λέξεις. Μόνο ψευδαισθήσεις. Η Αna...χά! Μ' έπιασε ένα εσωτερικό γέλιο, εντελώς σπασμωδικό τωρα το πρωι που παραμέρησε στο μυαλό μου. Έχω να την δω από κοντά από το καλοκαίρι του '02. Μέσα μου, πάντοτε περαστική. Δεν καθεται ποτέ. Δεν τής επιτρέπεται. Φρόντισε γι αυτό, ξεραίνοντας καθε τρυφερότητα που μου είχε απομείνει στο πρόσωπό της. Μεσα στα χρόνια που πέρασαν, μ΄όσα υλικά ειχα φτιάχτηκε ξανά, από μένα, "εξ εμού ουχί υφ΄εμού", όπως θα 'λεγε ένας φίλος. Με αύτον τον τρόπο γίνεται να υποτάσσεται ισορροπημένα κι αρμονικά το αυθόρμητο κάποιας πυρετική παραζαλης στην οικονομία των αντοχών μου. Την ξεπροβοδίζω. Πονάει το κεφάλι μου φριχτά τωρα.

Παω να ξαπλώσω.

Καλά μεσημέρι.