Ο προδότης*

Αύγουστος. Mεσημέρι στα Χαφτεία, διασταύρωση Πατησίων - Πανεπιστημίου. Ο ήλιος καίει τα τσιμεντένια κτήρια. Η δυσωδία ανυπόφορη. Στο φανάρι της γωνίας έξω από το Μετρόπολις το λαχανιασμένο ποδοβολήτο των περαστικών σταματα και γίνεται ένα συνωστισμένο στεκούμενο πλήθος που περιμένει το πράσσινο σήμα.

Ανάμεσά τους βρίσκεται κι ο Λάμδα. Στο ένα του χέρι είναι διπλωμένο το σακάκι της δουλειάς. Στο άλλο κρατά ένα άσπρο μαντήλι και σκουπιζει τις χοντρές στάλες ιδρώτα από το πρόσωπο και το λαιμό του. Κοιτάζει ανυπόμονα το φανάρι απέναντι. Είναι ακόμα κόκκινο. Τα δεπτερόλεπτα κυλάν βασανιστικά. Μερικοί ανυπόμονοι ριψοκινδυνεύουν να διασχίσουν τον δρόμο ανάμεσα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Απότομα φρεναρίσματα, κόρνες, βρισιές, σούσουρο.

Γρήγορα τ' αυτοκίνητα αραιώνουν. Λίγο ακομα υπομονή. "Άναψε!" φωνάζει κάποιος δίπλα στον Λάμδα. Τα δυο πλήθη ρίχνονται στην άσφαλτο και ξεχύνονται προς την απέναντι πλευρα. Με μεγάλο και γρήγορο διασκελισμο καλύπτουν πολύ σύντομα την απόσταση που τους χωριζει.

Μολις όμως αρχίζουν να διασταυρώνονται και ν' άνακατεύονται συμβαινει κάτι το αναπάντεχο. Καθένας αναγνωρίζει στο πλήθος της απέναντι πλευράς καποιον φίλο. Και μάλιστα όχι οποιονδήποτε φίλο αλλά ένα πρόσωπο καρδιακό κι αγαπημένο που είχε να δει χρόνια και λαχταρούσε ν' ανταμώσει ξανά. Καταμεσης της διάβασης οι περαστικοί κοντοστέκονται διστακτικά κι ύστερα τρέχουν να χυθούν στην αγκαλιά ο ένας του άλλου. Φιλιά, χτυπήματα στον ώμο, γέλια. Μονο ο Λάμδα βρισκόταν εκεί χωρίς να έχει κάποιον. Περιστρεφόταν γύρω από τον εαυτό του και αναζητούσε κι εκείνος με το βλέμμα έναν οικείο ν' αγκαλιάσει και να "ζευγαρώσει" μαζι του. Αλοίμονο ομως, ήταν ολομόναχος.

Γρήγορα η μοναξιά του αυτή εγινε αντιληπτή από καποιους παρευρισκομένους. Σταδιακά τα γέλια κατακάθισαν και ολοένα και περισσοτερα μάτια στρέφονταν προς το μέρος του Λάμδα. Ένας ψίθυρος άρχισε να σέρνεται ανάμεσα τους, η απορία για την ταυτότητα του Λαμδα. Η επιφυλαχτικότητα εξαπλώθηκε σαν λοιμός. Όσο οι στιγμές περνούσαν τα βλέμματα γίνονταν πιο επιθετικά, σκοτείνιαζαν κι η καχύποψία σκέπαζε το ενωμένο πλήθος.

Κάποιοι τον πλησίαζαν. Κρύος ιδρωτας κύλησε στους κροτάφους του Λάμδα. Όσο πλησίαζαν, τοσο η ανησυχία του μεγάλωνε. Πισωπάτησε ενστικτωδώς. Ο κλοιός όμως έσφίγγε γύρω του. Ο Λάμδα δεν ηταν ένας απ' αυτούς. Ήταν εκείνος που ακύρωνε την χαρά που όλοι ανεξαιρέτως νοιώθαν εκείνη τη στιγμή. Όχι, αυτο δεν θα μπορουσαν να το επιτρέψουν. Είχαν χρεος να προστατεύσουν τον δεσμο που τους ένωσε εκείνο το αυγουστιατικο μεσημέρι από κάθε ξένο και παρείσακτο. Κι ο δεσμός ήταν απόλυτος.

Ο Λάμδα οπισθοχωρούσε πια γεμάτος φόβο. Οι βωμολοχίες που σιγά σιγά σηκώνονταν σαν κύμα εναντίον του τον τρομοκρατούσαν. Φτάνοντας στο πεζοδρόμιο όπου στεκόταν λίγη ωρα πριν παραπάτησε κι αυτο εκανε το μαινομενο πλήθος να αλλαλάξει από φθονο. Οι μπροσταρηδες τον έφτυσαν στο πρόσωπο ενώ οι σφιγμενες τους γροθιές μαρτυρούσαν τις προθέσεις τους. Ο Λάμδα το βαλε στα πόδια και με όση αντοχή είχε άρχισε να τρέχει προς την Πανεπιστημίου.

"Πιαστε τον! Πιαστε τον!", ούρλιαζαν πίσω του οι διωκτες του.

Πανικόβλητος έσπρωξε βίαια δυο τύπους που πήγαν να τον παρεμποδίσουν και συνέχισε να τρέχει απελπισμένα. Δυο ειδικοί φρουροι της Εμπορικής που κατηφοριζαν την Πανεπιστημίου ακούγοντας τον πανικό, πρόταξαν τα οπλα τους. Ο Λάμδα τους πέταξε το σακάκι του και χώθηκε στην Θεμιστοκλέους. Προσπερνώντας εναν άνδρα της ομάδας Ζητα που ηταν καθισμενος στη μηχανή του πρόλαβε να δει στον καθρέφτη της τον αλαφιασμένο οχλο να είναι στο κατοπι του.

"Σταματήστε τον! Σταματήστε τον!!"

Ο μοτοσυκλετιστής έβγαλε το όπλο του από τη θήκη.

......

Λίγα λεπτά αργοτερα ακούγονταν οι σειρήνες ενός ασθενοφορου. Φωτογραφοι, κάμερα μεν και δημοσιογραφοι μαζεύονταν σαν μύγες στον τόπο του περιστατικού. Ένας περαστικός από την Πατησίων είδε τον κοσμο λίγα μέτρα παραπάνω. Σταμάτησε σ' ένα περίπτερο.

"Τί εγινε?", ρώτησε.
"Πυροβολησε ένας Ζητάς καποιον στη Θεμιστοκλεους."
"Γιατί?"
"Δεν ξερω. Ακούστηκε πάντως πως ήταν... προδότης."


*Στον Φαίδρο Μπ.