Η άποψή σου;

Μετά έμαθα (από τον ληξιάρχη macmanus) ότι ο bruce είναι και μπλογκόλιθος. Δηλαδή ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία bloggers που είναι πιο πάνω από τους υπόλοιπους, τα απλά μπλογκοστουρνάρια και μπλογκοχαλίκια. Το γεγονός αυτό μου έκοψε κάπως τη φόρα. Εκεί δηλαδή που τον διάβαζα και έλεγα «μα τι μαλακίες είν’ αυτές» σκεφτόμουν ότι «ρε, γιατί αρέσει στους άλλους και όχι σ’ εμένα; μήπως δεν έχω χιούμορ;».
Πράγματι, δεν έχω χιούμορ και δεν είμαι και μπλογκόλιθος. Δεν ζηλεύω όμως.

Ρώτα κάποιον την άποψή του. Αμέσως αναζητά το συναίσθημά του. Απαντά: "Έχω την αίσθηση...", κι αυτο είναι η πιο δυνατή έκφραση γιατί θέλει να υποδείξει την ιδέα η οποία γεννιέται έξω απο την αγορά όπου πούλιούνται φαντάσματα ιδεών και η οποία ενώνεται με τις πιο κρυφές κινήσεις του μυαλού. Αυτές οι στιγμές σπανίζουν. Λίγοι τολμούν να πιστέψουν σ' άυτες. Ακριβέστερα, λίγοι τολμούν να πιστέψουν πως τις πίστεψαν. Χάνεται μοιραία το ατόφιο, το ένστικτο, αν θες, μόνο και μόνο γιατί δεν τόλμησε καποιος να πιστέψει στον εαυτό του.

Ρώτα κάποιον την άποψή του. Πρώτα κοιτάζει τον άλλο. Το κύριο χαρακτηριστικό των απόψεων ως προς τον σεβασμό, την αγοραπωλησία, το συμφέρον, το politically correct attitude είναι πως είναι δανεικές. Τις δανείζονται όλοι από όλους. Ο καθένας ρυθμίζει τον εαυτό του με βάση τον άλλο, πράγμα που στο τέλος εξαπλώνει μια άποψη που δεν είναι κανενός. Μιμούμαι, χαιρετώ, κολακεύω, συμφωνώ. Κενή συμφωνία, αφού της λείπει ο άνθρωπος.

Ρώτα τον άλλο ποια είναι η αποψή του. Συχνά ένας ορισμένος τρόπος εκπαίδευσης, και μάλιστα όταν μεθά από αυτοπεποίθηση πτυχίων και ντοκτορά, είναι πιθανον να σβύνει τον άνθρωπο κάτω από το ρούχο του. Μια σαφής απόδειξη τον υποχρεώνει να δεχτεί μια άλλη επιχειρηματολογία. Η πειθώ...! Η πειθω που οδηγεί στην παραίτηση, την υπακοή, τον συγχρωτισμό με την κοινή πρακτική. Η δύναμη να στηρίξει εκείνο που μόνος ανακάλυψε κι είχε τις ρίζες του μέσα του τον ανησυχεί. Δεν κυβερνάται, κι όμως ανησυχει. Τον ανησυχεί αυτή η αυτο-συσπείρωση, η αίσθηση πως είναι ένας άνθρωπος-βράχος που κανείς δεν μπορεί να τον πείσει, που πρέπει κανείς να τον παρακάμψει περπατώντας γύρω γύρω. Αυτός ο άνθρωπος ενοχλεί.

Βλέπω ομως μια αδιάσειστη μετριοφροσύνη σε αυτήν την δραστική "άρνηση της κοινωνίας".
"Είμαι όπως είμαι. Θα εκφράσω τον εαυτό μου ή δεν θα εκφράσω τίποτα. Δεν ζηλεύω άλλον"
Τούτη η απόσταση κυοφορεί μιαν εγγύτητα, γιατι βλέπω πως φέρνει κοντά σε κάθε άνθρωπο τον Άνθρωπο. Θα ήμουν αρκετά ικανοποιημένος αν μπορούσα να εξηγήσω καθαρότερα αυτή τη σχέση.

Το αφήνω γι άλλη φορά.