Για ένα κομμάτι γης

Κουβέντες και πάλι κουβέντες και κόντρα κουβέντες. Όλοι να πείσουν όλους για το "ορθόν" του λόγου τους και δώσ' του λόγια, λόγια λόγια...

Συμπεράσματα;

Η απέχθειά μου ολοένα αυξάνει για την διαλεκτική επικράτηση και ισοπέδωση του άλλου που γίνεται αυτοσκοπός, απ' όπου κι αν προέρχεται, όποιον σκοπό κι αν υπηρετεί.
Η ανικανότητα συνεννόησης με μυαλά που ζητάν την αυτοεπιβεβαίωση μέσω της ρητορείας (όσο πλούσια και δομημένη κι αν είν' αυτή) οφείλεται στην αδυναμία μου να τα εκτιμήσω αληθινά κι αυτή μου η αρνητική διάθεση ανοίγει ανάμεσά μας ενα χαντάκι αδιάβατο.

Το αστείο είναι οτι είμαι προθυμος ν' ακούσω και να δεχθώ πως σε κάθε άπψη υπάρχει έστω κι ενα πετραδάκι αλήθειας. Όταν ομως βλεπω τον άλλο να γαντζώνεται απο αυτό σαν στρείδι, να την υπερασπίζεται τυφλά και να επιθυμεί την καταστροφή κάθε στοχασμού που δεν ταιριάζει στα δικά του καλούπια, νοιώθω πως πνίγομαι και γυρεύω αέρα. Ήταν, θυμάμαι, πολλες φορές στο παρελθόν που η διάθεση αυτή με έκανε να αμφιταλαντεύομαι απο τη μια αλήθεια στην άλλη, γυρεύοντας απο κάθε αλήθεια να με λυτρώσει απο κάποια άλλη που η παγίωση της μ' έκανε να νοιώθω αιχμάλωτος, έτοιμος πάντα να αναχωρήσω μόλις θ' άρχιζε και η νέα αλήθεια να με τυραννά και να με κυβερνά. Κι όλα αυτα δεν ήταν ποτέ καποιο παιχνίδι του μυαλού ή αποτέλεσμα πλήξης (αλοίμονο μου!). Υπάρχει, θαρρώ, στους καιρούς μου μια αγωνία, η αγωνία μιας μικρής και χαμένης ελεύθερης λωρίδας γης που δεν θέλει να της πάρουν την ψυχή και πασχίζει να σώσει κάτι, παλεύοντας σα ναυαγός με τα κύματα.

Από την άλλη πάλι, ίσως να πρέπει απλώς να δείχνομαι ψυχραιμότερος...