Ο τυφλός

Δεν γράφω εδώ για τον εαυτό μου. Γράφω για να κουβεντιάσω με τους άλλους. Τον εαυτό μου δεν τον ξέρω για να γράψω γι αυτόν. Είν' ένας τόπος για μένα σκοτεινός που μου αποκαλύπτεται ανάλογα με το που πέφτει φως. Το φως των άλλων - εκείνων με τους οποίους συζητώ. Το δικό μου το φως δεν μπορώ να το στρέψω μέσα μου. Μονάχα μακρυά μου. Στον άλλο. Γι αυτό και το λογαριάζω κλεφτοφάναρο.

Ναι, μόνο να συζητώ ξέρω. Ψιθυριστά. Με ποιόν; Είμαι βέβαιος πως υπάρχει πάντα ένας κάποιος, ή περισσότεροι, και ψιθυρίζω ατελείωτα μαζί τους εδώ στα σχόλια, στα δικά τους, σε γράμματα ηλεκτρονικά. Τ' άλλα, τ' αψυχα, μπαίνουν με τη δική τους βούληση μέσα στην συνειδητή ζωή μου. Εξαγοράζω κι εξαγοράζομαι. Εξαγοράζω τί; Μια μικρή προμήθεια για το ταξίδι. Γιατί είμαι τυφλός κι απάνθρωπος και θέλω να πλατύνω. Να δω και να γίνω άνθρωπος. Και τούτο είναι ταξίδι μεγάλο.

Ναί, απάνθρωπος είμαι. Απάνθρωπος... Δεν μπορώ να κυβερνήσω την καρδιά μου. Μόλις που τα καταφέρνω με τη σκέψη μου. Δεν ξέρω πια ν'αγαπήσω μήτε να θαυμάσω. Έχω στο μυαλο μια ιστορία κάποιου για ένα σκυλί άρρωστο, λυσσασμένο, που το φαρμάκωσαν στην Κιφησιά. Έν' απόγευμα τού χρειάστηκε να ψοφήσει. Ένα ολόκληρο απόγευμα για ένα σκυλί. Πρέπει να ισοδυναμεί με πολλές μέρες δικές μας. Μόλις μπορούσε να κρατηθεί ορθό με τη φουσκωμένη του κοιλιά. Έπειτα, όταν έπεσε, τα πόδια του τεντωμένα γράφαν για κάμποση ώρα τόξα πάνω στη σκόνη του δρόμου. Κάποτε βλέπω τον εαυτό μου έτσι με τα χέρια τεντωμένα μπορστά, να κουτουλάω απο τοιχο σε τοίχο στα σκοτάδια μου. Μόνο η δειλία μου με βαστά απ' το να τελειώνω. Να μην την δείξω. Να μείνω "αξιοπρεπής".

Αλήθεια σου λέω, δεν έχω τίποτα να πω. Μόνο αντιδράσεις έχω. Και δεν μπορώ να αντιδρώ με όλους. Γι αυτό και δεν μπορώ να κουβεντιάσω γράφοντας για όλους. Κι έτσι τώρα πια στο μόνιτορ που κάποιοι με απήγαγαν, δεν νοιώθω πλέον άνετα. Το φώς που έρχεται απ' όλους τους άλλους μαζί συγχρόνως, πέφτοντας πάνω μου, γίνεται ένας δυνατός προβολέας. Κι αυτό το φως, αντί να φωτίζει, τυφλώνει.

Καταλαβαίνεις νομίζω.