Έκτακτη Βοήθεια

Εκείνο το απόγευμα η μηχανή του μυαλού του παρήγε μια αχαλίνωτη ροή σκέψεων η οποία τον παρέσερνε με τέτοια ορμή που το έδαφος ένοιωθε να χάνεται πίσω του. Ήταν από κεινες τις φορές που είχε όλως τυχαίως αγγίξει έναν από τους συνήθως άπιαστους πόλους της πνευματικής λειτουργίας που ενεργοποιούν έναν κρυφό συναγερμό καλώντας σε έκτακτη βοήθεια. Πάντα πίστευε σ' αυτήν την βοήθεια. Πάντα πίστευε πως μια υπέρμετρη ένταση στον τρόπο που στέκει κανείς απέναντι σε μια δοκιμασία αντιπαράθεσης χωρίς να επιθυμεί να ξεφύγει από αυτήν ή να δεχεται να περιορίσει τις επιζήμιες επιπτώσεις της, μπορούσε να την προκαλέσει προκειμένου να φτασει τελικά στην αποκάλυψη. Για κείνον, δεν είχε ποτέ σημασία αν οι δοκιμασίες αυτές προκαλούν πνευματικό πόνο από τον οποίο νοιώθει κανείς πως δεν θα μπορέσει ποτέ να συνέλθει ή αφορούν αλλες λιγότερο σοβαρές περιπτώσεις. Αυτό που για κείνον είχε πάντα σημασία είναι να μη τους φέρνει αντίσταση αλλά να παραδίνεται, ν' αφήνεται να εισχωρεί όλο και βαθύτερα στον ίλιγγο του στροβλισμού του. Έτσι έκανε κι εκείνο το απόγευμα, βρίσκοντας τον εαυτό του εν τω μέσω μιας τετοιας στοιβάδας: δεν αντιστάθηκε. Έτσι γεννήθηκαν λέξεις που έγιναν σκοπός και λόγος της ύπαρξής του.