Γράμμα

Ντιερεστ,

ξέρω πως θα προτιμούσες να σου έχω γράψει ένα γράμμα κανονικό το οποίο θα το 'βρισκες μια μερα γυρνώντας απο τη δουλειά πάνω στο πάτωμα. Αποφάσισα ωστόσο να σου γράψω από δω γιατί νομίζω δεν έχει τόσο σημασία αν θα διαβάσεις αυτές τις γραμμές την άλλη ή την παράλλη εβδομάδα, αλλά οι γραμμές αυτές να υπάρχουν κάπου όταν θελήσεις να τις ψάξεις. Ας πούμε λοιπόν οτι κλείνω μ'ενα φελλό σ' ένα μπουκάλι ένα μήνυμα και το πετώ στη θάλλασα του νετ. Dieu la prendra du doigit pour la conduire au port.

Συνερχομαι σιγά σιγά πια από τον βιασμό της σιωπής σου. Άντεχω προσπαθώντας να δουλέψω όσο πιο εντατικά γίνεται. Ξέρω πως, αν σταματήσω μια στιγμή να σκεφτώ γυρνώντας τις βόλτες στη βίδα του χρόνου προς τα πίσω, μπορεί και ν'αποτρελλαθώ. Στην τωρινή μου ζωή υπάρχει τουλάχιστον ένα καλό: μένω για μεγάλα χρονικά διαστήματα μόνος μου. Απόλυτα μόνος και άβουλος και, την ίδια στιγμή, στρωτός και ίσιος. Καμιά φορα έχω το αίσθημα πως είμαι ακρωτηριασμένος, αποκομμένος αν προτιμάς από το κυκλοφορικό σύστημα της αγάπης και του έρωτα αλλά αυτό προτιμώ να το σκέφτομαι περισσοτερο σαν ένα τεχνικό ζήτημα παρά σαν αδυναμία της όποιας ευαισθησίας μου. Την ευαισθησία μου, τώρα, την βαριέμαι. Είναι μια πόρνη.

Τις προάλλες ήμουν για λίγες μέρες στην Αυστρία, ψηλά στα βουνά για την αναπαλαίωση του σπιτιού του Georg που λέγαμε από τότε. Φαντάσου το μέρος λίγο σαν τα Λευκά Όρη μόνο σε μεγαλύτερο μέγεθος. Έτσι τις σκέφτομουνα αυτό το Σαββατοκύριακο τις Άλπεις. Το σαββατο είχα αναλάβει να καθαρίσω την αποθήκη και βρήκα κάτι γράμματα του αγαπητικου της γιαγιας του Georg από το '42. Τραυματισμένος στον πόλεμο σε νοσοκομείο του Μονάχου γράφει οτι τους προσφεραν ψωμι και βουτυρο και σχολιάζει "Herz, was willst du mehr? " (: Καρδια, τί άλλο να ζητήσεις;) Του φαινόταν τόσο υπέροχο, αυτό που για μας ακούγεται τώρα τόσο λίγο. Μου έμεινε η φράση στο μυαλό. Το βράδυ στον ύπνο μου, με έβλεπα στη θέση του, στο κρεβάτι του θαλάμου, με μια δαγκωμένη φετα ψωμι, αλειμμενη με βούτυρο στο κομοδίνο διπλα να σου γράφω, ένω κραυγες τραυματιών ακούγονταν από τον διάδρομο. Πεταγόμουν τότε από τον ύπνο πάνω. Αίσθηση οτι ήμουν σα χρυσόψαρο σε μια γυάλα με υγρό μπαταρίας και το αποτέλεσμα ήταν δεκάδες κι εκατονταδες σταγόνες ιδρώτα.

Όπως καταλαβαίνεις έχω όλα τα αισθήματα ενος στεγνού ανθρώπου. Αλήθεια όμως το βρισκω πολύ καλύτερο από το να μην έχω καθόλου αιθηματα. Θα μπορούσα να σου περιγράψω κι άλλα πολλά θραύσματα αυτής μου της στέγνιας, αν δεν ήξερα οτι στο μυαλό σου θα νοιώσεις υπεύθυνη γι αυτά κι ο συμπλεγματισμός σου θα τα μεταφρασει σε προσωπικές τύψεις κι ενοχές...

....αλλά πρέπει να μιλήσει κανεις, κι όταν δεν έχει κανέναν κοντά του είναι σαν να πετά πυροτεχνήματα. Πρέπει να μιλήσει και πρέπει κανείς να ζήσει.

Καλύτερα να σ' αφήσω λοιπόν τώρα.
Σ' ευχαριστώ που μ'ακουσες.
Καλή σου νύχτα.