Από τις εφτά...

...μπήκα σπίτι πριν λίγο. Άσχημη κούραση από τη δουλειά που δεν προχωράει. Τίποτε δικό της δεν πάει. Έχει ξανασυμβεί φυσικά. Μόνο που παλιότερα, σε άλλες περιπτώσεις, ένοιωθα πάντα μια αόριστη βεβαιότητα οτι στο τέλος θα φτάσει να γίνει σωστά, αρκεί που έχω στον νού μου το τελευταίο σκαλοπάτι της. Το μυαλό συχνά σταματούσε. Ώρες και ώρες μπροστα σε μια οθόνη χωρίς να μπορώ να κάνω βήμα παρακάτω. Κάποτε πάλι τόσος εκνευρισμός που ξυπνούσα το βράδυ, καθόμουν στο γραφείο και ξαναπλάγιαζα εξουθενωμένος, αφήνοντας αναρίθμητες σκισμένες σελίδες με σημειώσεις. Τελικά όλα βγαίναν μαζεμένα σε μια-δυο βδομάδες που μπορούσα να κλειστώ στο σπίτι χωρίς να πηγαίνω στο γραφείο, χωρίς να βλέπω κανένα.

Τώρα ομως...Τώρα είναι διαφορετικά. Η κατάσταση ακατέργαστη ακόμα. Νοιώθω διαρκώς να αιωρούμαι αφού η δική μου εργασία εφάπτεται και επικαλύπτεται απο τη δουλειά και άλλων πέρα από μένα. Τίποτα δεν περνά μονάχα από το δικό μου χέρι. Και τούτο είναι νομίζω το χειρότερο απ' όλα, να νοιώθεις πως κοπιάζεις πια να κρατάς ισορροπία όχι μόνο μέσα σου αλλά και με τα γύρω σου και τους άλλους. Πολλές φορές, βλέπεις, αυτό προϋποθέτει αρετές που δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως έχω.

...

Τουλάχιστον απόψε, έχει ένα φεγγάρι λαμπερό εξω απ' το παράθυρο - ψηλά, πάει προς τη δύση. Ηρεμία. Η ακίνητη ευκινησία αυτών των πραγμάτων είναι τέτοια που θαρρείς πως ακόμα και σε στιγμές που νοιώθεις πως το πρώτο κύμα που θα σηκωθεί θα σε πνίξει, εκείνο θα γλυστρήσει δίπλα σου, θα σε πάρει απ'τον ώμο, θα σε σηκώσει ψηλα και θα σε σώσει.

Porcupine Tree - The Moon Touches your Shoulder

Πάω να θέσω.
Την καληνύχτα μου.

(photo: Crazy Monkey)