Επιστροφές

We gotta take the planet back, reιnvent the Gods, make new myths.

Xρειάζεται να πάει πίσω. Εκεί ανάμεσα στα εφτά και τα δεκατέσσερα, τότε που γεννιόταν μέσα του ο προσωπικος του μύθος κι ένοιώθε για πρώτη φορά το εσωτερικό του βάρος. Άφηνε πίσω του τη γραμμικότητα του χρόνου που σπάει σε χθες, σήμερα κι αύριο, και περνούσε το κατώφλι του κόσμου του ονείρου. Μα τα όνειρά του τα ξέμαθε όταν ήρθ' η ώρα να τα μιλήσει. Στη δοκιμασία αυτη μείνανε απροστάτευτα. Για να τον καταλαβαίνουν οι άλλοι, του αλλάξαν τ' όνειρά του με τα δικά τους.

Νοιώθει ανάγκη να πάει πίσω σ' εκείνες τις μέρες που ο ύπνος δεν ερχόταν όταν ξάπλωνε στο κρεβάτι. Τα μάτια μέναν ανοιχτά στο σκοτάδι. Ανοιχτά και καρφωμένα στις σκιές που σχηματίζονταν στον τοίχο με το φως του μικρού γλόμπου που άναβε δίπλα στην πόρτα του μπάνιου. Εκείνα τα λεπτά έμαθε την παντοδυναμία της φαντασίας. Οι σκίες αρχίζανε το θέατρο και εκείνος έπαιζε απ' το μυαλό του με τα νήματά τους. Αργότερα έμαθε και κάτι ακόμη: πως η ύλη του κορμιού του είναι απόληξη της σκέψης του. Μα και τα δυο μαθήματα τα χάρισε στη λήθη. Το πρώτο γιατί μεγάλωσε. Το δεύτερο από τύψεις.

Χρειάζεται να πάει λιγο πίσω. Να θυμηθεί ξανά γιατί βιαζόταν να μεγαλώσει. Αυτό που θαύμαζε στον κόσμο των μεγάλων δεν είναι αυτό που οντας μεγάλος νοιώθει - να 'ναι μεγάλος, σαν τρόπος. Σαν τρόπος να βλέπει και να κάνει. Σαν τρόπος να ζει τη ζωή.

Να πάει πίσω λοιπόν. Να ψάξει για την αλφαβήτα του ξανά και να ξαναφτιάξει μια ζωή που ν'ανταποκρίνεται στο βαθμό της μαγείας που αισθανόταν. Μα κάθε που τό 'παιρνε απόφαση, μια κούραση τον έπιανε. Το κορμί του αντιδρούσε κι οι ώμοι του τινάζονταν σπασμωδικά μπρος πίσω.

"Σύνελθε...", ψιθύριζε στον εαυτό του...

...κι άνοιγε τον υπολογιστή.