H 7η Ήπειρος...

...χθες αργά το βράδυ. Δεν κατάφερα να κοιμηθώ μετά. Ο Haneke σε απαιτεί ολόκληρο. Δεν σου επιτρέπει να καταναλώσεις. Σε ζητά δίπλα του, να καθίσεις πλάι του στη σκηνοθετική καρέκλα και να γεμίσεις τα κενά που σου αφήνει διάσπαρτα στην ταινία. Σε ζητά εκεί, να ανοίξεις διάλογο με την πλοκή, τους χαρακτήρες, την ατμόσφαιρα. Σου ζητά να νοιώσεις και να σκεφτείς εσύ για την ταινία. Κατ' ουσίαν, να την φτιάξεις εσύ. Ο ίδιος εκείνο που αρκείται να κάνει, και το κάνει καλά, είναι να προσφέρει ενα ελάχιστο, ένα μινιμουμ στα υλικά που θα χρισιμοποιήσεις για να χτίσεις ερωτήματα κι απαντήσεις. Κι αν είναι φορές που θες να στρέψεις το βλέμμα μακρυά από την οθόνη είναι γιατί με τρόπο υπαινικτικό αναγνωρίζεις κατι γνώριμό σου και οικείο σου σε ό,τι ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου: ρωτώντας γι αυτά, ρωτάς για σένα και δίνοντας απαντήσεις γι αυτά δίνεις απαντήσεις για σένα. Και τότε, αλήθεια, πόσο εύκολο σου είναι και πόσο έτοιμος νοιώθεις για ένα απροειδοποίητο τετ-α-τετ με τον εαυτό σου;

Χθες δεν ήμουν.