Δευτέρα, Οκτωβρίου 02, 2006

Δεν ξέρω αν...

6 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Ελπίζω να μη σου το χαλάω, αλλά δεν μου αρέσει.
Ψυχρό, αποστειρωμένο, μηχανική τήρηση μιας απλής χορογραφίας που δεν διαθέτει ίχνος φαντασίας.
Ούτε ένα βλέμμα, ούτε ένα άγγιγμα των χεριών, ούτε μια πιρουέτα ως άλλοθι για τη ζάλη που μπορεί ν'ακολουθήσει..

Dance with me εκλιπαρεί, όχι dance next to me.

10/02/2006 4:37 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Together Alone - Alone Together.

Just like in...love.

Δεν μου το χαλάς, no worries ;)

10/02/2006 5:26 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

ελπίζω να στο χαλάσω... η προκλητική αθωότητα, ο ερωτισμός μέσα απο το ΜΗ άγγιγμα, από τον χορό που δεν χρειάζεται να χουφτώνεις για να βγει ο άκρατος ερωτισμός, ότι πιο αμαρτωλό θα μπορούσε να φαντασιωθεί κάποιος που -ακόμα- φαντασιώνεται.
Κορυφαία στιγμή το μικρό άγγιγμα στα μαλλιά, ανεπαίσθητο, μικρό, εφήμερο, παρωδικό, το ερωτικό νόημα της ζωής...

10/02/2006 7:55 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

@ Jane
λΕπίδα λογικής :)

@druuna
κόβει το μάτι σου..
Θα 'θελα ν' άκουγα τον τόνο της φωνής σου στο μυαλό σου όταν έγραφες αυτό το ελπίζω να στο χαλάσω... ;)

10/02/2006 9:18 μ.μ.  
Blogger m.hulot said...

ψυχρή χορογραφία λανθάνοντος ερωτισμού. τι σόι nouvelle vague θα ήταν αν δεν ήταν ψυχρό και αποστειρωμένο; έχεις δει την ταινία;

10/03/2006 9:56 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Πάνε πολλά πολλά χρόνια Μεσιέ. Γι αυτό και το "σπάσιμο" στο σχόλιο του δικού σας ποστ. Aναφερόταν στην μνημη που με κάνατε ν' ανακαλέσω.
Έχοντας παρακολουθήσει την ταινία λοιπόν συμφώνησα εν μέρει με τον κασσιανο στο πρώτο σχόλιό μου εδώ. Και λέω εν μέρει, γιατί για την αποψή του περί απλοϊκότητας της χορογραφίας και έλλειψεως φαντασίας δεν θα μπορούσα να κάνω λόγο. Δεν τίθενται καν τέτοια ζητήματα, αφού δεν πρόκειται για μιούζικαλ αλλά, οπως τονίζετε, nouvelle vague.
Στη σκηνή πάλι του χορού κρύβεται το σιαμαίο μιας μικρής ερωτικής κωμωδίας και μιας μικρής ερωτικής τραγωδίας. Ο χορός ως όχημα έκφρασης θα "έπρεπε" να παρασύρει σε μια εκδήλωση αλλά δεν αφήνεται να το κάνει. Ο ένας δεν τολμά να δεχτεί τον ερωτά του και καταλήγει να δει το ολον σα παιχνίδι παρασυρμένος απο μια ενέργεια που αδυνατει κι ο ίδιος να κατανοήσει, κι ο άλλος γνωρίζει καλά τι θέλει αλλα δεν το τολμά. Στη μέση των δύο, η Καρίνα, ο καθρεφτης που πάνω του αντανακλώνται οι προθέσεις και την ίδια στιγμή κομματιάζονται.

υγ. Συγγνωμη για το σεντονάκι..

10/03/2006 10:53 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home