Πάνω σ' ένα στίχο
Aκολουθώντας απόψε ένα λινκ έτυχε να βρεθώ στο ιστολογιο του/της Οίστρου (να με συμπαθά για την άγνοια). Εκεί άκουσα ξανά μετά από χρόνια τα Βαπόρια. Αν και τους στίχους τους ξέρω και έχει τύχη να τους έχω τραγουδήσει με άλλους πολλές φορές, η προσοχή μου αυτή τη φορά έμεινε σ' αυτόν που λέει:
τριγυρνάμε στα σκοτάδια κι ομως εσύ δεν μας ακούς
Ο στίχος αυτός μου 'φερε σήμερα στο μυαλό μια φράση από τα τετράδια του Μακρυγιάννη
Δεν μας ακούς και δεν μας βλέπεις...
με την οποία απευθύνεται στον εαυτό του, στο Μέγα Σπήλαιο, αν θυμάμαι καλά, σε στιγμές πολέμου δύσκολες μπρος στον κίνδυνο του θανάτου. Αναλογίζομαι λοιπόν τους ανθρώπους του στίχου και μαζί μ' αυτούς την εικόνα του στρατηγού, και σκέφτομαι για κείνο που υπάρχει πίσω από τον άνθρωπο και βαθειά μέσα του, που τον κρατά - κρατά τη συνοχή του σπρώχνοντάς τον να πηγαίνει και να προχωρεί αναπότρεπτα. Αυτό, το οποίο μένει άθικτο κι αναλοίωτο τελικά όσες αλλαγές κι αν περάσουν από πάνω του, όπως η πέτρα στο ρεύμα ενός ποταμού. Υπάρχει για μένα μια ατράνταχτη βεβαίωση του ανθρώπινου είναι σε κάτι τέτοιες στιγμές, όταν αυτό το άθικτο για το οποίο προσπαθώ να σου μιλήσω, βρίσκει χώρο και δίοδο να βγεί έξω με τη μορφή μιας ξαφνικής εφαρμογής της αθρώπινης ουσίας. Μπορεί αυτές οι ώρες να 'ναι στιγμές που χρειάζεται να δείξει ο άνθρωπος υπομονή κι απαντοχή, μπορεί να 'ναι στιγμές μιας εναγώνιας αναζήτησης, κάποτε ίσως κι άμυνας με σκοπό την επιβίωση...δεν ξέρω. Εκείνο που γνωρίζω είναι πως όλο τούτο μου μοιάζει με μια συμφωνία του Schubert, όταν ξέρω πως κι αν ακόμα ένας ένας οι μουσικοί της ορχήστρας αφήσουν τα όργανα χάμω κι αποχωρήσουν η μουσική δεν πρόκειται να σταματήσει...
...γιατί, δεν υπάρχει νεκρό σημείο στον άθρωπο.
Το νεκρό σημείο είναι το σταμάτημα. Το σταμάτημα της εσωτερικής του ροής: της συνείδησης.
posted by οι σκιές μιλάν at 1:06 π.μ.
13 Comments:
den kserw an i eswteriki roh einai to suneidito telika i to uposuneidito...exw tin entupwsi oti i suneidisi kammia fora kateutheinetai apo biwmata upagoreuseis , apagoreuseis.
To uposeinidito omws mas kinei panta kai oso kai an katapiezetai briskei dieksodo ...
isws telika i eswtwriki roi na einai apla oi skepseis pou me opoia morfi kai an einai den stamatane pote...
kalimera
Τη λέξη συνείδηση την προσέθεσα 3-4 ώρες αφού είχα γράψει το κείμενο. Aρχικά το ποστ είχε τελειώσει στο Το σταμάτημα της εσωτερικής του ροής. Και το ΄κανα γιατι τελικά δεν πιστεύω στη σημασία που αποδίδεται στο υποσυνείδητο. Πιστεύω στo ένστικτo αλλά αυτό είναι κατι άλλο. Το υποσυνείδητο είναι μόνο ένας μηχανισμός βραχείας μνήμης ο οποίος καταγράφει με βάση το συναίσθημα αποτελεί δηλαδή το συναισθηματικό βίωμα της εμπειρίας, και ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να 'ναι σύμφυτος του περιστασιακού. Αν κάτι μένει και ποτίζει την ανθρώπινη ψυχή, αυτό είναι αποτέλεσμα διαλεκτικής σχέσης κάποιου με τον εαυτό του. Σκέψου για παράδειγμα τον εσωτερικό μονόλογο, που είναι ο ισχυρότερος μηχανισμός της ανθρώπινης υπόστασης. Η ροή του είναι κατ' εξοχήν συνειδητή διαδικασία.
Αλλά ίσως και να κάνω λάθος. Περιμένω ν'ακούσω τι έχει να πει και κανείς άλλος..
υγ. Βρήκαμε θέμα; :Ρ
iatrika milwntas (mou ti dinei auto)
sto yposeinidito periexontai ta psyxika ekeina viomata poy gia logoys omoiostatikis isorropoias kratioyntai makrya apo th syneidith antilipsi , to syneidito..ara?
Oson afora ton eswteriko monologo..apo tote pou diabasa sto "ypogeio" gia toys anthrwpous pontikia ton apofeugw :P
p.s. themata uparxoun polla oso milame :P
Περίεργο, πάντα θεωρούσα οτι αυτό καλείται ασυνείδητο. Κάνω λάθος γιατρέ μου;
Με τον εσωτερικό μονολογο (stream of conciousness) είχα στο μυαλό μου τον τρόπο της Virginia Wolf. Έχει ισορροπία κι αναπτύσσει εν δυνάμει σχέσεις με τον άνθρωπο γι αυτό και δεν τον μεταμορφώνει αλλα τον μετασχηματίζει.
Oι άνθρωποι-ποντίκια μου γεννούσαν πάντα την αίσθηση της καρικατούρας. Είχα παντα πρόβλημα αισθητικής ασυμβατότητας μαζί τους, γιατί είναι την ουσία παγιδευμένοι στην μερικότητά τους, σ' ένα θραύσμα του εαυτού τους όπου κινούνται κι αναπνέουν. Συμβολικά όμως, ως ορμή, ενέχουν μια δυναμική που αν μπορέσεις να την κατευθύνεις, και πάψει να ΄ναι αυτή η οδηγήτρα, μπορείς να κάνεις πολύ όμορφα πράγματα..
:Ρ
thewritika kai praktika loipon ,
nekrwnetai o,ti den aimatwnetai i koinws o,ti den trofodoteitai me ta aparaitita gia ti suntirisi kai tin anaptuksi tou... eite milame gia kardia eite gia "kardia" ...
Συμβολικά όμως, ως ορμή, ενέχουν μια δυναμική που αν μπορέσεις να την κατευθύνεις, και πάψει να ΄ναι αυτή η οδηγήτρα, μπορείς να κάνεις πολύ όμορφα πράγματα..
:Ρ
sumbolika i oxi an eixan auti ti dunamiki den tha itan anthrwpoi-pontikia anthrwpoi poulia isws :P
paidakia paw stin alli douleia tha dw ta comment sas to bradaki kalo apogeumataki
Γουέλ, Τζέιν, η καρδια μπορεί να πάλλεται αλλά το μυαλό να 'ναι σταματημένο - φυτό, γιου νόου. Καίς το ισχυρό φύλλο εδώ..
Σιγουρα αν μου λεγες το αν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο - είμαστε νεκροί θα τραβούσα τα μαλλιά μου. Αυτό κι αν θα 'ταν εύκολη θεωριτικολογία χωρίς καμία ανταπόκριση στην πράξη. Εξαιρώ τον κόσμο που παιδικού/θρησκευτικού παραμυθιού και του μύθου αφου δεν είμαι καθόλου βέβαιος οτι ζούμε σε τέτοιους κόσμους.
Προτιμώ τις πάστες..κερνάς;
sumbolika i oxi an eixan auti ti dunamiki den tha itan anthrwpoi-pontikia anthrwpoi poulia isws :P
Κι εδώ ήθελα να καταλήξω: πως υπεύθυνος για τον μετασχηματισμό είναι κάτι που λέγεται σκέψη, συνείδηση.
Για να παραφράσω τον Μπόυ: Αν έλεγα πως το συναισθηματικό βίωμα/το ένστικτο/το υποσυνείδητο δεν εχει σημασία, θα 'μουνα ψεύτικος. αν έλεγα πως το συναισθηματικό βίωμα/το ένστικτο/το υποσυνείδητο δεν εχει τελικά σημασία, θα 'μουνα πιο κοντά σε αυτό που θέλω να πω.
Μου πήραν τ'αυτια τα γέλια σου. Όχι τα φάλτσα σου..
Το "φυτό" κι αν είναι νεκρός, _________.
Για την εικασία του Goldbach: τεράστια περιγραφική δύναμη, μηδέν ερμηνευτική. Ακόμα.
Δεν τρώω τουλουμπάκια. Ποτέ δεν τρώω γλυκά κρητικού ζαχαροπλάστη. Ναι, του Τουλουμπάτση λέω μωρέεε, από τσοι Στέρνες!
Νεκρώνει ο ύπνος;
Ή ξεκουράζει.
Ή λειτουργεί.
Θεραπευτικά.
Πάντα.
Δεν υπάρχει "καρδιά" μόνο καρδιά και βίωση της αυτής πραγματικότητας όσο επισυμβαίνουν οι παλμοί. Who's dead inside? Ούτε ο Πόε δεν ήταν, τον μύρισε ο γάτος. Ο θάνατος υπάρχει. Πέρα από κάθε ανάσταση κι είναι μακριά, εγκολπείται βαθιά στα εδάφη. Όχι σε σώμα υγρό και καυτό.
(τιτανικού επίσκεψη)
(Αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις)
Νο comment hra..Θα δοκιμάσω να στο κάνω
ποίημα. Ένα χάι κάι,
Μια λιμπελούλα
αν της βγάλεις τα φτερά
πιπεριά
κι αντίτροφα:
Μια πιπεριά
αν της βάλεις φτερα
λιμπελούλα
Καλώς όρισες..
αν έλεγα πως το συναισθηματικό βίωμα/το ένστικτο/το υποσυνείδητο δεν εχει τελικά σημασία, θα 'μουνα πιο κοντά σε αυτό που θέλω να πω.
i copy that hiouston
Δεν υπάρχει "καρδιά" μόνο καρδιά
den sumfwnw..uparxei kardia--->organo kai kardia---> aisthimata
:)
αν έλεγα πως το συναισθηματικό βίωμα/το ένστικτο/το υποσυνείδητο δεν εχει τελικά σημασία, θα 'μουνα πιο κοντά σε αυτό που θέλω να πω.
i copy that hiouston
Δεν υπάρχει "καρδιά" μόνο καρδιά
den sumfwnw..uparxei kardia--->organo kai kardia---> aisthimata
:)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home