Αντήχηση*
Έξω από το κρύσταλλο στο παράθυρο του μπάνιου, το φώς της μέρας.Χαμηλώνει
Μαζί του χαμηλώνουν τα φώτα μιας ακόμα δημόσιας παράστασης απ' άκρου εις άκρον θλιβερής.
Γεμάτη επιφωνήματα
Κουβαλά πολύ βρωμιά μέσα του. Βιάζεται. Να μπεί κάτω από το καυτό νερό να ξεπλυθεί.
Να καθαρίσει
Ενώ περιμένει το νερό να κάψει, στηλώνει τα μάτια στον καθρέφτη. Το πρόσωπο δεν είναι πια αυτός. Το πρόσωπο είναι άλλο.
Εκεί
Αλλού ο άνθρωπος αλλού οι σκέψεις του, κι αυτός σπασμένος.
Ανάμεσα
Εκεί συνεστάλη πρώτη φορά η ψυχή του όταν παίχτηκε το δράμα του αίματος ανάμεσα σε κείνον και τους άλλους.
Χρόνια πριν
Ο Περιφήτης κι ο Σίνης, ο Σκίρωνας κι ο Κερκυόνας, ο Προκρούστης κι εκείνος.
Ο Θησέας
Τους ήξερε τους κινδύνους, τους πέντε ληστές στο πρόσωπο πέντε φίλων που φαινόμενικά κάτι προσφέραν ή κάτι είχαν ανάγκη. Μα πιο ύπουλη η προσφορά που 'χε ο θηλυκός αγριόχοιρος.
Η Φαία
Η μυρωδιά γυναίκας όπως τη ζητούν εκείνοι.
Οι φυλακισμένοι
Καθ' άλλος δρόμος κλειστός. Περνούσες μονάχ' απ' τα καρτέρια τους για να τραβήξεις στον προορισμό σου.
Ο μέσα κόσμος
Αγωνιζόταν, για να ζήσει και ν'ανασάνει. Έπρεπε να τον κάνει τον φόνο. Μα στην πραγματικότητα κανένας ληστής δεν πεθαίνει ποτέ.
Μονο χάνεται
Δεν υπάρχει θάνατος ληστή στ' Ανάμεσα. Μονο γνώση πως ξανανθούν.
Στην άβυσσο
Επανέρχονται στα πρόσωπα αλλων φίλων μ' αλλες ανάγκες κι αλλες προσφορές που θ' ανοίξουν ξανά το νεό δράμα.
Του αίματος
'Οπως πάλι.
Σήμερα
...
Μαζί του χαμηλώνουν τα φώτα μιας ακόμα δημόσιας παράστασης απ' άκρου εις άκρον θλιβερής.
Γεμάτη επιφωνήματα
Κουβαλά πολύ βρωμιά μέσα του. Βιάζεται. Να μπεί κάτω από το καυτό νερό να ξεπλυθεί.
Να καθαρίσει
Ενώ περιμένει το νερό να κάψει, στηλώνει τα μάτια στον καθρέφτη. Το πρόσωπο δεν είναι πια αυτός. Το πρόσωπο είναι άλλο.
Εκεί
Αλλού ο άνθρωπος αλλού οι σκέψεις του, κι αυτός σπασμένος.
Ανάμεσα
Εκεί συνεστάλη πρώτη φορά η ψυχή του όταν παίχτηκε το δράμα του αίματος ανάμεσα σε κείνον και τους άλλους.
Χρόνια πριν
Ο Περιφήτης κι ο Σίνης, ο Σκίρωνας κι ο Κερκυόνας, ο Προκρούστης κι εκείνος.
Ο Θησέας
Τους ήξερε τους κινδύνους, τους πέντε ληστές στο πρόσωπο πέντε φίλων που φαινόμενικά κάτι προσφέραν ή κάτι είχαν ανάγκη. Μα πιο ύπουλη η προσφορά που 'χε ο θηλυκός αγριόχοιρος.
Η Φαία
Η μυρωδιά γυναίκας όπως τη ζητούν εκείνοι.
Οι φυλακισμένοι
Καθ' άλλος δρόμος κλειστός. Περνούσες μονάχ' απ' τα καρτέρια τους για να τραβήξεις στον προορισμό σου.
Ο μέσα κόσμος
Αγωνιζόταν, για να ζήσει και ν'ανασάνει. Έπρεπε να τον κάνει τον φόνο. Μα στην πραγματικότητα κανένας ληστής δεν πεθαίνει ποτέ.
Μονο χάνεται
Δεν υπάρχει θάνατος ληστή στ' Ανάμεσα. Μονο γνώση πως ξανανθούν.
Στην άβυσσο
Επανέρχονται στα πρόσωπα αλλων φίλων μ' αλλες ανάγκες κι αλλες προσφορές που θ' ανοίξουν ξανά το νεό δράμα.
Του αίματος
'Οπως πάλι.
Σήμερα
...
*a la manieur de sirene
posted by οι σκιές μιλάν at 10:51 μ.μ.
4 Comments:
Για αυτοτέλεια και μόνο παραθετω
Περιφήτης, γιος του Ήφαιστου: Ονομαστός γιατί σκότωνε τα θύματά του μ' ένα ορειχάλκινο (μπρούντζινο) ή σιδερένιο ρόπαλο.
Σίνης ο πιτυοκάμπτης. Ο Σίνης εφάρμοζε μια ανατριχιαστική τακτική για να εξοντώνει τους διαβάτες. Λύγιζε δυο ψηλά δέντρα, "πίτυς", γι' αυτό ονομαζόταν πιτυοκάμπτης, είτε πεύκα, είτε κουκουναριές, και στο σημείο όπου οι κορυφές τους πλησίαζαν, έδενε το πάνω μέρος του σώματος του θύματός του στη μια κορυφή και το κάτω μέρος στην άλλη. Κατόπιν άφηνε ελεύθερα τα δέντρα, με φυσικό επακόλουθο το φριχτό διαμελισμό του διαβάτη.
Η Φαιά ήταν ένας θηλυκός αγριόχοιρος.
Ο Σκίρωνα δρούσε στους βράχους που ονομάστηκαν Σκιρωνίδες πέτρες κοντά στα Μέγαρα. Εκεί ο Σκίρωνας υποχρέωνε τους περαστικούς να του πλένουν τα πόδια και καθώς εκείνοι έσκυβαν, τους πετούσε με μια κλοτσιά στη θάλασσα, όπου καραδοκούσε μια πελώρια χελώνα που τους κατασπάραζε.
Ο Κερκυόνας ήταν παντοδύναμος και προκαλούσε τους διαβάτες να παλέψουν μαζί του, με τη συμφωνία, αν τον νικούσαν, να συνέχιζαν το δρόμο τους. Φυσικά κανείς δεν τα κατάφερνε, ο ληστής τους συνέθλιβε όλους στα μπράτσα του
Ο Προκρούστης υποδυόταν το ξενοδόχο. Είχε στήσει δυο κρεβάτια στο δρόμο που οδηγούσε για την Αθήνα και όποιον ταλαιπωρημένο οδοιπόρο έβλεπε να περνά τον προσκαλούσε να ξεκουραστεί. Τα κρεβάτια αυτά όμως, είχαν μια ιδιομορφία. Το ένα ήταν μακρύ και το άλλο κοντό. Ο "φιλόξενος" Προκρούστης πρόσφερε στους κοντούς το μακρύ κρεβάτι και στους ψηλούς το κοντό. Όπως ήταν επόμενο οι άνθρωποι δε χωρούσαν σε κανένα κρεβάτι. Ο Προκρούστης τότε αποκαθιστούσε τις "ισορροπίες". Τραβούσε ή χτυπούσε με σφυρί τους κοντούς για να προσαρμοστούν στο μήκος του κρεβατιού και ακρωτηρίαζε τα επάνω ή κάτω άκρα του σώματος των ψηλών με τον ίδιο σκοπό.
ok g .
you'done it again :)
kalimera
p.s. (to 've egine ena wraiotato prwino :P )
@ Jane E.
Καθόλου..Ίσα ίσα - του δε πόιντ
@ atg
χαίρομαι..θένξ
Δημοσίευση σχολίου
<< Home