Ώρα προθύστερη

Έλα, που είσαι; Γύρισα. Είχα παει για έναν καφέ έξω γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Έπρεπε λίγο να βάλω μια τάξη στο κεφάλι μου. Δεν υπάρχει, γούμαν, μεγαλύτερη απογοήτευση γι' έναν άνδρα που σε γουστάρει με κάθε τρόπο που ένας άνδρας μπορει να γουστάρει μια γυναίκα από το να γυρνάς και να του λες αναίτια οτι σε θέλει για το γαμήσι. Και μόνο. Χοντρή χοντράδα. Κι ας λεγεται εν είδει παιχνιδιού, κι ας λέγεται πάνω στα νεύρα. Αλλά δεν έχει σημασία πιά. Άπαξ κι έγινε, έγινε. Παρακάτω... Δεν έχει παρακάτω. Τουλάχιστον στο ίδιο μοτίβο. Εδώ σταματάει. Τα παρακάτω είναι είτε οι εξηγήσεις τύπου "ξέρεις εννοούσα εκείνο, το άλλο, το παραπέρα" είτε η λοβοτομή. Α, κι η επικοινωνία - αλλ' αυτή είναι ζήτημα αντοχής που 'λεγε κι ο Α. . Αν χρειάζεται συχνά πυκνά να της κάνεις λίφτινγκ και ν' αλλάζεις πάνω σου τη μία το ένα την άλλη το άλλο για να την φέρνεις στα μέτρα αυτού που έχεις απέναντί σου, στο τέλος μπορεί ακόμα να "επικοινωνείς", αλλά δεν είσαι πια εσύ. Έχεις γίνει άλλος μόνο και μόνο για ν' αρέσεις, χάριν προσαρμογής, με άλλα λόγια χάριν της κακώς νοούμενης προθέσεως. Η "επικοινωνία" προσαρμόστηκε, επετεύχθη αλλά ο κύριος στον καθρέφτη; Α ναι, να συστηθούμε: Ο εαυτός σου.

(Παρενθεση: διαβάζω διάφορα ποστ εδώ κι εκεί, πόστ κοινωνικού προβληματισμού. Μ' ενδιαφέρον. Για την ευκολία των μυαλών που απλουστεύουν. Κλείνει η παρένθεση. )

Τί ΄θελα να σου πω; Τίποτα. Απλά τα λέγαμε. Συγγνώμη που ζήτησα να σε δω νωρίτερα απ'το προκαθορισμένο μας της Παρασκευής. Για να πατσίσουμε θα σε δω το Σάββατο. Μιά μέρα μετά. Έγινε; Έγινε...Καλή συνέχεια.