Μετά τον αχό, στην ησυχία

...ήθελα να σε βρώ και να μιλήσουμε μιας και δεν δούλεψα. Έβγαλα χθες για λίγο τη ζωή μου απ' τον αυτόματο πιλότο. Κοντοστάθηκα, μ' έναν τρόπο, να πάρω μι' ανάσα κι ήμουν όπως ο ορειβάτης που παραμερίζει και σκυφτός βαριανασαίνει. Μα βλαστήμησα, αλήθεια, την ώρα που τ' αποφάσιζα. Η στιγμή ήταν λάθος.

Σκέφτομαι πως θα 'ρθούνε οι μέρες που θα μπορούμε κι εμείς να κουβεντιάσουμε πάλι περπατώντας σε κανένα στενό της παλιάς πόλης είτε πουθενά αλλού στην πόλη. Τον κόσμο οπου ζεις εκεί κάτω, μ' όλα τα δυσάρεστα και τα τραγικά του, τον έχω στην καρδιά μου. Εδώ αισθάνομαι τελείως αχρηστος ώρες ώρες, χωρίς ορίζοντα και προοπτική. Είναι φορές που η μοναξιά κι η απραξία είναι αφόρητες, ενώ εκεί που βρίσκεσαι...κάτω από τον ήλιο, δίπλα στον βράχο και τις ξερολιθιές, κοντά στη θάλασσα φυσάει ένας αγέρας διαφορετικός και τ' όνειρα που έρχονται είναι στέρεα γιατί είναι στο φόντο που μια ζωή θα θέλω να επιστρέψω.

Σου 'λεγα λοιπόν πως παραμέρισα μια ολιά χθες. Προσπάθησα λίγο να συμμαζέψω τον σκορπισμένο εαυτό μου. Τον έχ' απαρατήσει. Ό,τι με νοιάζει μόνο είναι να βγεί μια δουλειά ως τα τέλη του Γενάρη, να φύγει από πάνω μου. Ως τότε όλα τ' άλλα τα 'χω στείλει στον αγύριστο. Έτσι τα νοιώθω τα υπόλοιπα κομμάτια μου που δεν ανακατεύονται σε τούτον τον σκοπό, ακυβέρνητα, να τραβουν τον δικό τους δρόμο, να ζουν τη δική τους ζωή ξέχωρα από μένα. Μ' αυτά έκαμα να πιάσω κουβέντα χθες.

Τέτοια συναπαντήματα με τις σκέψεις του μέσα και με τους ανθρώπους ειν' ο,τι με συγκινεί περισσότερο στη ζωή, φίλε. Μόνο που από το χθεσινό απουσίαζαν παντελώς οι ανθρωποι. Κι είναι σκληρή αυτή η απουσία - θλάση της μοίρας.

Τη νύχτα έβρεξε. Τα πεσμένα φύλλα των δέντρων στον κήπο βγάζαν έναν μονότονο, συρτό ήχο όταν τα χτυπούσαν οι σταγόνες. Αφάνταστη ησυχία. Κάτω απο αυτην την επιφάνεια, η αγωνία ήταν να κοιτάξω να δω που συναντιόνται οι πορείες των πραγμάτων μέσα μου με τις πορείες εκείνων των ανθρώπων που νοιάζομαι, τώρα που τα δυο μοιάζουν τόσο χωρισμένα. Βασανισμένα πράγματα. Και πάνω σ' αυτο θα σου γραφα πολλά.