Ώρα...ολόκληρης της μέρας

Πιάσε κι άδειασε την κούρασή μου σ'ενα μεγάλο μπώλ κι ανακάτεψε την με με μια κουταλιά της σούπας θυμό και ολίγη από απογοήτευση - κατόπιν πρόσθεσε στο μείγμα μια πρέζα αισιοδοξίας και μια ιδέα καύλας και μ' έχεις. Ξημερώματα. Σπίτι. Μπροστά μου στην τηλεόραση, παίζουν εικόνες από ένα ασπρόμαυρο ντοκυμαντέρ για τις δουλειές της Veruschka με τον Helmut Newton. Σχολιαζει η Susan Sonntag και παρατηρώ τη σιγουριά στις κινήσεις των χεριών της και στο πρόσωπο της ενώ μιλά. Δεν ακούω τη φωνη της. Έχω τον ήχο κλειστό, όπως πάντα τέτοιες ώρες. Όπως τότε...

...στην Αθήνα. Εκεί, μια περίοδο την τηλεόραση δεν την έκλεινα ποτέ το βράδυ. Έμενε ανοικτή στο Μad-ο-κάναλο τότε στις αρχές του, στα δοκιμαστικά, όταν μετά τη μια συνήθως, στην οθόνη προβαλόταν ως τα ξημερώματα ένα ενυδρείο με τρία-τέσσερα χρυσόψαρα να βολτάρουν πανω-κάτω, μπρος-πίσω, δεξιά-αριστερά. Όχι- όχι ρε...δεν τους μιλούσα. Δεν τα κάνω εγώ αυτά. Πρώτον, γιατί στα χρυσόψαρα ό,τι κι αν πεις δε μένει στην μνήμη τους παρά όσο κρατά μια περιστροφή στη γυάλα. Και δεύτερον, γιατι δεν είμαι σάικο να μιλάω στην τηλεόραση. Άσε που εκείνες τις μέρες, είχα την υποψία οτι τα ψαράκια δεν ήταν αληθινά, αλλά κομμάτια ενός ολογραφικού ενυδρείου. Προγραμματάκι, ξέρεις...

Έμενε λοιπόν ανοικτή η τηλεόραση, συντονισμένη στο "μουσικό κανάλι"...Τί μουσικό κανάλι δηλαδή!; Μουσικό χάλι ήταν, αλλά τέλος πάντων - ο ήχος ήταν ούτως ή αλλως στα μηδεν ντεσιμπέλ. Αφηνα το χαζοκουτί ανοικτό, γιατί γούσταρα να παραμυθιάζομαι πώς πάνω στο τραπεζάκι δεν ειχα τηλεόραση αλλά ενυδρείο. Σ' έκδοση 16άρας οθόνης. Χιτάτσι.

Όχι ρε! Ποιό χιτάκι;
Χι-ΤΑ-τσι!

Έτσι λεγόταν η μάρκα της τηλεόρασης μου. Μάρκα-μ' έκαψες. Πάνω στον δεύτερο χρόνο που την είχα αγοράσει, άρχισε να δείχνει όλα τα χρώματα σε αποχρώσεις του πράσινου. Μετά του γαλάζιου. Στο τέλος, πριν καεί εντελως η κάρτα της, σε ρόζ.

Ροζ...σαν την κλειτορίδα στην άκρη του κατακόρυφου χαμόγελου της Μ. ...

Τη λάτρευα την Μ., μαν, κι ας τελειώσαμε όπως τελειώσαμε. Το τέλος μας ήταν κι αυτό όπως όλη μας η ιστορία: μια πράξη. Φαντάσου αυτήν την την πράξη τέλους, σαν την ώρα που ένα διαστημικό λεωφορείο αποκολλάται από τους προωθητικούς του πυραύλους. Έτσι ήταν... Ένα σπρώξιμο. Να πάει καθένας μας παρακάτω στη ζωή του. Βλέπεις, αν μέναμε λίγο ακόμα μαζί, θ' αγαπιόμασταν.

Ναι ξέρω, εσένα σου ακούγεται, τώρα, καλό αυτό. Εμένα πάλι, θάνατος. Κι ας έχει ωραίο περιτύλιγμα, κι ας λένε οι άλλοι. Η αγάπη είναι, μαν, για τα ζευγάρια. Εκ του ζεύγους, ζεύγους βοών, που ζεύονται τ'αλέτρι και το σέρνουν με ζόρι για να χωθει το υνί βαθειά στη γη και να τη γονιμοποιήσει - να την ζευγαρίσει, ώστε να δώσει το χώμα μετα απ' αυτήν την ζεύξη τον καρπό, το ζευγμα. Αλλιώς, την διάδοχη κατάσταση. Τον απόγονο...καταλαβαίνεις τώρα που το πάω...

Σταματώ όμως εδώ. Γιατί διαβάζουν και μάινορς (- κάτω των 20) και γιατί αν συνεχίσω με αυτό το παιχνίδισμα των λέξεων στο τέλος θα θυμώσω και με κάτι φίλους εδώ στα μπλογκ που μιλάν για τη διαχρονία της γλώσσας λες κι είναι αντικείμενο εργαστηριακής μελέτης. Όχι οτι δεν είναι.. Είναι. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Κι αυτό το μόνο, όταν το ξεχνάς, χάνεις και την ουσία της μελέτης. Δεν είναι ν' ανοίγεις κουβέντες όμως μ' όποιον κι όποιον εδώ μέσα. Δεν θέλουν ολοι ν' ακούσουν την αλήθεια του άλλου. Στα 'γραψα τις προάλλες, όμως, αυτά. Μην επαναλαμβάνομαι...

Αυτά μαν τα ολίγα...

Χαλάρωσα λίγο που σου μίλησα, ρε.
Να 'σαι καλά που ήρθες κι απόψε. Σ' ευχαριστώ..
Ίσως να τα ξαναπούμε στο τέλος της βδομάδας...
Τα λέγαμε..
Έφυγα.