Πέμπτη, Οκτωβρίου 19, 2006

Το Τεστ

Βγήκε από το μπάνιο και τον βρήκε καθισμένο δίπλα στο τραπέζι της κουζίνας. Τον πλησίασε με αργα βήματα κι αφησε διστακτικά το Clear Βlue δίπλα στην μισοάδεια κούπα του καφε του. Εκείνος έσβυσε το τσιγάρο του στο τασάκι. Το πήρε στα χέρια του. Για κάμποσο κοιτούσε την πίσω πλευρά του και τη χάιδευε με το δάκτυλό του αποφεύγοντας να την αναποδογυρίσει. Δεν είχε ξανακρατήσει ποτέ στα χέρια του τεστ εγκυμοσύνης. Ήταν τόσο ελαφρύ. Σαν στυλός. Ένας λευκός στυλος με μπλε καπάκι. Μόνο που μπορούσε να γράψει μόνο δυο πρόσημα. Δοκίμασε να το γυρισει γρήγορα ανάμεσα στα δάκτυλα του, όπως έκανε με τους δικους του στυλούς στο γραφείο. Μόλις όμως πέρασε ανάμεσα απο τον δείκτη και τον μέσο, τού γλυστρησε άπ' το χέρι κι έπεσε στο πάτωμα. Η Δ. τινάχτηκε σαν ελατήριο από την καρέκλα κι έσκύψε να το σηκώσει. Ο Ν. την πρόλαβε. Γονατίσε να το πιάσει και το μάτι του, σαν προγραμματισμένο να το κανει, έπεσε στην περιοχη της ένδειξης. Το + που αντίκρυσε τον παγωσε...

...

Οι στιγμές περνούσαν χωρίς κανεις τους να λέει κουβέντα.

Η Δ. μίλησε πρώτη.


- Δε λες τίποτα; τον ρώτησε.

Ο Ν. σαν να ξυπνούσε από όνειρο κοίταξε σαστισμένος στο μέρος της.


-
Τι; ψέλλισε.

- Ρωτάω αν έχεις να πεις κάτι..
- Σίγουρα η ένδειξη είναι σωστή; Μπορεί με το πέσιμο, όπως τα θερμόμετρα να...
- Ν., είναι σίγουρα σωστή, τον σταμάτησε εκείνη. Το ξερες όμως πως είμαι έγκυος, έτσι δεν είναι; Πέντε βδομάδες καθυστέρηση είχα..
- Πόσες;
- Πέντε.
- Ίσως να πρέπει να επισκεφτουμε εναν γυναικολόγο, είπε προσπαθώντας να δείχνει ψύχραιμος.
- Θα γινει κι αυτό. Αλλά το αποτέλεσμα δεν θ' αλλάξει. Ξέρεις, δεν ήθελα να στο πω, αλλά...την περασμένη εβδομάδα ξανάκανα το τέστ.
- Και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο;
- Ναι, το ίδιο.

Ο Ν. πέρασε το χέρι μεσα από τα μαλλιά του κι έπιασε το κεφάλι του.

- Δεν ξέρω.

Όλ' αυτά..
Με κάνουν να...
- Σώπα, αγάπη μου ειπε η Δ. και σήκωσε τα χέρια της να τον κλείσει στην αγκαλιά της.

Για μια στιγμή ησύχασε.
Μόνο για μια.
Μετά την απώθησε απότομα και ξεγλύστρησε στο σαλόνι για να σταθεί μπροστά στην μπαλκονόπορτα.


- Γιατί κάνεις έτσι τώρα, μπορείς να μου πείς;

Ο Ν. έμενε ακίνητος. Θα ήθελε να σπάσει και να περάσει μέσα απο την τζαμόπορτα και να χαθεί πέρα, στην πόλη, ανάμεσα στους ανθρωπους. Ανάμεσα σ' ανθρωπους που δεν είναι στη θέση του. Τους ένοιωθ' όλους έλευθερους ξαφνικά, και τον εαυτό του παγιδευμένο. Σε μια κατάσταση ξένη. Ξένη, όχι δική του. Πώς το είχε επιτρέψει αυτό να συμβεί;! Ήταν σα μια ταινία όλο αυτό που του συνέβαινε. Μια ταινία από τη ζωή κάποιου άλλου στην οποία ένοιωθε από αλεξιπτωτιστής, όπως πριν ένα περίπου χρόνο που γνώρισε τυχαία την Δ. στο πάρτυ ενός κοινου φίλου, όχι κομπάρσος, όπως στην αρχή, ούτε καν ρολίστας, όπως μετά τις πρώτες τους διακοπές μαζι, αλλά πρωταγωνιστής. Υποχρεωτικά δραματικός.

- Μίλα μου...του είπε σχεδόν παρακλητικά.
- Δ., θέλω...
Θέλω να χωρίσουμε...
- Τίιι;!;! είπε κεραυνοβολημένη
- Ναι, θέλω να χωρίσουμε...
- Είσαι τρελλός!! φώναξε.
- Θέλω να χωρίσουμε.
- ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΤΡΕΛΛΟΣ!!!! Δεν θα μ'αφήσεις!! Δεν μπορείς...έλεγε και ξανάλεγε.

Ο Ν. την κοίταζε ανέκφραστος. Κατόπιν χωρίς να πει λέξη, μαζεψε από τον καναπέ το σακάκι του και κατευθύνθηκε στην πόρτα.Το βλέμμα της Δ. τον ακολουθούσε σχεδόν μηχανικά. Ο Ν. μισάνοιξε την εξώπορτα. Έκανε να βγεί. Κοντοστάθηκε. Την κοίταξε για τελευταία φορά.

- Κι όμως με εσένα θα νομίζω θα μπορούσα να...
Τίποτα.
Δεν έχει σημασία.
Αντίο καλή μου..., είπε κι εκλεισε πίσω του την πόρτα.

Περιμένοντας το ανσασέρ στο διάδρομο άκουγε τη Δ. να έχει ξεσπάσει στο σαλόνι σε κλάμματα. Από το μυαλό του οι σκέψεις περνούσαν χωρίς σταματημό. Ίσως να έπρεπε να γυρίσει να την αγκαλιάσει. Πιθανώς μόνο αυτός σε όλο τον κόσμο να ήξερε πως να την παρηγορήσει. Γιατί πιθανώς μόνο αυτός σε όλο τον κόσμο να γνώριζε τον πραγματικό της πόνο. Όχι, η Δ. δεν έκλαιγε για το αντίο του. Κι αυτό δεν θα τολμούσε να το ομολογήσει ποτέ σε κανέναν. Ο Ν. μπορούσε να καταλάβει...και προτιμούσε να παίξει γι αυτήν και τους δικούς της το ρόλο του εξιλαστήριου. Αλλα πάλι, ισως και να έπρεπε να της μιλήσει. Να της πει οτι ήξερε. Ισως μαλιστα, θα έπρεπε να της το είχε πει κι εκείνης από την αρχή.
Οτι είναι στείρος.

13 Comments:

Blogger angeliki marinou said...

!!!

Από τα κείμενα που σε πιάνουν εντελώς μλκα.

10/19/2006 8:37 π.μ.  
Blogger angeliki marinou said...

Και μου άρεσε πολύ, παρέλειψα να πω.

10/19/2006 8:45 π.μ.  
Blogger 3 parties a day said...

Δεν πιστεύει στα θαύματα, ο Ν.;

10/19/2006 10:57 π.μ.  
Blogger 30nothing said...

Μπορεί 3 days αλλά καλώς ή κακώς πιο εύκολα πιστεύεις στο κέρατο παρά στα θαύματα.

10/19/2006 12:10 μ.μ.  
Blogger 30nothing said...

sorry για τη σύντμηση του nick :)

10/19/2006 12:11 μ.μ.  
Blogger Xνούδι said...

εκπληκτικό!!!!
Θα το δανιστώ για λίγο ναι;
Είναι από αυτά τα κείμενα φωτιά που λέω εγώ.
Πάντως και χωρίς να ξέρω το τέλος με τον Ν. ήμουν. Δεν ξέρω γιατί.
Καλησπέρες

10/19/2006 1:03 μ.μ.  
Blogger avissos said...

mporei na sou dinoun kati pou den exeis k na min to theleis apo egwismo:)alla ti einai o egwismos mprosta s'ena paidi?

10/19/2006 1:07 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

@Renton,
θενξ

@3 Parties a day,
όχι, δεν νομίζω οτι υφίσταται αυτή η λέξη στο δικό του λεξιλόγιο.

@ noch einer Tag (:P)
Επίσης ο Ν. δεν πιστεύει οτι το "κέρατο" είναι αιτία χωρισμού. Και συμφωνώ μαζί του.

@ χνούδι
Ελεύθερα.
Και τις δικές μου καλήμέρες/-σπέρες

@ avissos
αυτό που είπες για τον εγωισμό με προβλημάτισε. Θες να μου κάνεις ένα εκτενέστερο σχόλιο περι τούτου; Εννοείς οτι έβαλε τον εγωισμό που απορρέει από το "κέρατο" που είπε η alli mia mera πάνω από την ευκαιρία να αποκτήσει ένα παιδί; Το σκέφτηκα ως σενάριο τέλους να μείνει μαζί της για το παιδί αλλά το απέρριψα την αμέσως επόμενη στιγμή.
Αν θες μιλάμε γι αυτό, διαθέσεως υπαρχούσης κι ώρας επιτρεπούσης..

10/19/2006 2:43 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Tough but fair challenge

10/19/2006 4:24 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

@novalis

in other words, honest

10/19/2006 8:42 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Φοβερό κείμενο....

Εύχομαι να είναι μόνο κείμενο....

Γιατί στη ζωή συμβαίνουν και θαύματα.

Από κάποια που έζησε κάτι ανάλογο.

Τα σέβη μου.

10/19/2006 9:23 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Τοτε το σέβας μου όλο δικό σας..

10/20/2006 2:14 π.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Μια σημείωση τώρα που το ποστ ξεχάστηκε και βγήκε απο τα προτεινομενα του χνουδιου.

Αν το ποστ ήθελα να πει κάτι αυτό ήταν οτι υπάρχουν στις ζωές μας ερμηνείες περιστατικών που είναι μερικες κι αποσπασματικές. Δεν ξέρουμε ή δεν έχουμε παντα ολα τα κομματια του παζλ στη διαθεση μας. Και τούτο μαλλον είναι πραγματικότητα πολύ πιο συχνή στη ζωή μας απ' ο,τι νομιζουμε και δεν περιορίζετια μόνο σε δραματικά - τραγικα περιστατικά οπως αυτα που αναφερονται στο ποστ.

Ίσως θα έπρεπε να το χω γράψει νωρίτερα αυτο. Ας είναι. Να στε καλα που ήρθατε κι α΄φσατε τις εντυπώσεις σας.

10/21/2006 2:16 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home