Ομορφες είναι οι σειρές, απαλές, με συνέχεια κι αν ακόμα χάσεις και καμμία δε πειράζει, θα δεις την επόμενη και θα καταλάβεις.
Περίπου όπως είναι η ζωή.
Δουλεύουμε με συνέχειες. Ερωτευόμαστε με συνέχειες. Γαμάμε ή γαμιόμαστε σε συνέχειες. Γεννάμε συνέχεια συνέχειες. Μπλογκάρουμε με συνέπεια συνέχεια. ...
Μέχρι ο παραγωγός reality να "κόψει" τη σειρά. Εκείνος συμβολίζει την Ασυνέχεια, το Τέλος.
Η σειρά είναι διασκευή. Έχω δει δύο άλλες βερσιόν, με άλλο τέλος: στην πρώτη, η σκηνή που περιγράφεις στο σχόλιο σου, απλά δεν υπάρχει. Στην τελευταία σκηνή, ο καθένας είναι καθιμένος σ'ένα παγκάκι ενός παρκου, σε άλλες πόλεις και αναλογίζεται τι πηγε στραβά ξέροντας ωστόσο πως δεν υπάρχει δρόμος που να οδηγεί σε λύση. Στη δεύτερη, έχεις τον πρωταγωνιστή να έχει ένα πικρό χαμόγελο που ως την τελευταία στιγμή εκείνη επαναλαμβάνει τις ομφαλοσκοπικές της εμμονές.
Για το πόιντ σου: Ξεχνάς κάτι πολυ βασικό: τον εγγενή κίνδυνο της χαλαρότητας συνοχής όταν η αποσπασματικότητα κι η μερικότητα είναι ο κανόνας ή αντίθετα τον πλεονασμό του ασήμαντου. Γι αυτό κι όλες οι καλές σειρές θέλουν συνήθως δύο δυνατους σεναριογράφους που δουλεύουν μαζί, κι οχι ένα..
5 Comments:
Ομορφες είναι οι σειρές, απαλές, με συνέχεια κι αν ακόμα χάσεις και καμμία δε πειράζει, θα δεις την επόμενη και θα καταλάβεις.
Περίπου όπως είναι η ζωή.
Δουλεύουμε με συνέχειες.
Ερωτευόμαστε με συνέχειες.
Γαμάμε ή γαμιόμαστε σε συνέχειες.
Γεννάμε συνέχεια συνέχειες.
Μπλογκάρουμε με συνέπεια συνέχεια.
...
Μέχρι ο παραγωγός reality να "κόψει" τη σειρά.
Εκείνος συμβολίζει την Ασυνέχεια, το Τέλος.
ο Θάνατος...
[DON'T expect others DO what U DON'T, fare?]
@ disturbed
λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να μεταφέρω τα χαιρετίσματα σου..;)
@ druuna
Πανέμορφο..
υγ.δεν πήρα τίποτα δικό σου..ούτε καν σε μορφή σπαμ
lol καλο , δεν ειχα σκεφτει αυτη την εκδοχη!
@ Τζέιν
Η σειρά είναι διασκευή. Έχω δει δύο άλλες βερσιόν, με άλλο τέλος: στην πρώτη, η σκηνή που περιγράφεις στο σχόλιο σου, απλά δεν υπάρχει. Στην τελευταία σκηνή, ο καθένας είναι καθιμένος σ'ένα παγκάκι ενός παρκου, σε άλλες πόλεις και αναλογίζεται τι πηγε στραβά ξέροντας ωστόσο πως δεν υπάρχει δρόμος που να οδηγεί σε λύση. Στη δεύτερη, έχεις τον πρωταγωνιστή να έχει ένα πικρό χαμόγελο που ως την τελευταία στιγμή εκείνη επαναλαμβάνει τις ομφαλοσκοπικές της εμμονές.
Για το πόιντ σου: Ξεχνάς κάτι πολυ βασικό: τον εγγενή κίνδυνο της χαλαρότητας συνοχής όταν η αποσπασματικότητα κι η μερικότητα είναι ο κανόνας ή αντίθετα τον πλεονασμό του ασήμαντου. Γι αυτό κι όλες οι καλές σειρές θέλουν συνήθως δύο δυνατους σεναριογράφους που δουλεύουν μαζί, κι οχι ένα..
Καλή ήταν
Οι ατάκες από τη σειρά είναι διαθέσιμες στο ΙΜDB, πέραν των κλασσικών που φαντάζομαι όσοι παρακολούθησαν τη σειρά τις θυμούνται. Play it again Sam..
whatever...(που λες κι εσύ)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home