L' Etat, c'est moi!

Στο δεύτερο ποστ αυτου του μήνα θέλησα να ευχαριστήσω επιλεκτικά λίγους ανθρώπους που ένα χρόνο (και κάτι ψιλά) μου κάνουν την τιμή να μοιράζονται μαζί μου μια-δυο σκέψεις τους καθημερινά μέσα απ' τα πόστ τους. Ωστόσο, αν αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος, νοιώθω πως θέλω να πω και δυο κουβέντες και για την άλλη, τη λιγότερη ευχάριστη ας πούμε.

Σχετικά με το blogging μια προκαταβολική θέση. Για όποιον τον ενδιαφέρει η ανθρώπινη πλευρά των ποστ, το Α και το Ω δεν είναι πως θα παρουσιάσεις ένα κείμενο στους άλλους, αλλά πρωτίστως πως θα το παρουσιάσεις στον εαυτό σου. Για την άλλη, την κοινωνική ή πολιτική διάσταση του blogging δεν θέλω να πιάσω να γράψω σε τούτο το ποστ - το μόνο που ίσως θα μπορούσα να πω εδώ είναι πως τα μπλογκ δε μας φταίνε σε τίποτα αν κάποιοι τα χρησιμοποιούν για να διατυμπανίζουν με περισσή ευκολία πολιτικά και κοινωνικά μανιφέστο και γράφουν λες και είναι ανεβασμένοι σε καμά καρέκλα στη μέση κάποιας πλατείας. Το αφήνω όμως αυτό παράμερα.

Στα μπλογκ λοιπόν ο καθένας ανοίγει την ντουλάπα της προσωπικής του εμπειρίας και από κει μέσα ανασύρει υλικά για να κάμει τα ποστ του. "Δουλειά" μας είναι όμως, πέραν της γραφής, και η ανάγνωση. Να χτυπάμε την πόρτα των κειμένων των άλλων και να μας ανοίγουν, να ζητάμε και να βρίσκουμε και την αλήθεια τους, χωρίς να περιορίζουμε την αλήθεια αυτή μονάχα στην "αλήθεια" εκείνη που προτιμάμε εμείς - ακόμη χειρότερα, χωρίς τη μονόπλευρη αυτή δικιά μας "αλήθεια" να την υπερασπιζόμαστε με το υποκόπανο της ειρωνείας ή, σε διαφορετικές περιπτώσεις, με προσωπικές αιχμές. Απευθύνομαι σε κείνους που τα γραφτά τους σέρνουν πίσω τους πληθώρα αναγνωστών/σχολίων/επισκέψεων, για να θυμίσω πως τον άνθρωπο τον υποτιμάμε όταν δεν τον αφήνουμε να κρίνει για όλα μόνος του και μοιάζει αντιφατικό, αν όχι κάτι χειρότερο, να θέλουμε από τη μια πλευρά και να ζητάμε ειλικρίνεια, σεβασμό, κουλτούρα, "να σταματήσουμε το ισοπέδωμα του ανθρώπου από τον άνθρωπο" και από την άλλη να υποτιμάμε αυτόν που έρχεται και μας διαβάζει. Και τον υποτιμάμε, όταν δεν τον αφήνουμε να κρίνει μόνος κι ελεύθερα. Όταν τον στριμώχνουμε διανοητικά και συναισθηματικά βάνοντάς τον να διαβάσει την εμπάθειά μας, τη μισαλλοδοξία μας, την υστερία μας, τη μαλακία μας με τρόπο πάνω κάτω όμοιο με κείνον που χρησιμοποιύν εκπομπές μεσημεριανής ζώνης.

Ποτέ μου δεν συμπάθησα γραφτά που στη φωνή τους ακούω ανθρώπους γεμάτους αμετροέπεια κι αλλαζονεία, που με την ίδια ευκολια μπορούν να βρίσουν και να λατρέψουν βαφτίζοντας το αυτό "ζωντάνια" ή να απαιτήσουν την υπόκλιση στο μεγαλείο του πεφωτισμένου τους μυαλού και ψυχής ή να εκβιάσουν τη συγκίνηση σου βάσει όσων έχουν κάποτε υποφέρει. Ίσως ενδόμυχα να τους θαυμάζω για την ενεργητικότητά τους ή τις αντοχές τους, δεν μπορώ όμως να τους αγαπήσω. Κι όταν αποκτούν από δίπλα πέντε-δέκα χειροκροτητάδες, εύκολο είναι μια μέρα να γυρίσεις και να ακούσεις τη φωνή των κειμένων τους να επαναλαμβάνει ένα άλλο "L' Etat, c'est moi!": "Les blogs, c'est moi!". Από κει και πέρα...ο όποιος κατήφορος δε σταματά πουθενά. Τα γραφτά μονάχα επιβεβαιώνουν την πικρή αυτή φράση.