Στον MacManus

Δεν έχω τη συνήθεια να κάνω ποστ πράγματα που θα μπορούσαν να ειπωθούν σ' ενα σχόλιο αλλά στο σημερινό σου ποστ τα σχόλια είναι πια κλειστά. Το διάβασα πολλές φορές το κείμενό σου και θέλω να πιστεύω πως διάβασα σωστά σ' αυτό το αίσθημα της αποστροφής σου απέναντι στον πληθωρισμό διαθέσιμων mp3 τα όποία πιστεύεις οτι δίνονται

(...)ανάκατα, δίχως νόημα, δίχως ένα στοιχείωδες αφιέρωμα, δίχως μιά αναφορά, κάτι_τις τέλος πάντων!

λίγο- πολύ

(...)“σηκωμένα” στον αέρα της Μπλογκόσφαιρας σαν τσιτάκια σε πανέρια της Αγίου Μάρκου(...)

από ανθρώπους

(...) δίχως παιδεία, δίχως στοιχειώδη κουλτούρα, δίχως ελάχιστο γούστο κι αισθητική, ξεφτύλισαν κι αυτό το μέσον επικοινωνίας των bloggers!

Το συναίσθημα σου δεν μπορώ να το συζητήσω. Δεν κουβεντιάζονται αυτά τα πράγματα νομίζω. Την άποψή σου όμως που αναντίρρητα υπάρχει πίσω απ΄το συναίσθημα αυτό, μπορώ να την σχολιάσω, να την παραβαλλω με τη δική μου και να καταλήξω πως οι δύο τους είναι διαφορετικές.

Αλλά το σπουδαίο είναι να γίνει συνομιλία. Μονολογική κριτική δεν υπάρχει κι η κουβέντα στα σχόλια του ποστ σου πήγε περίπατο.

Παραλείποτας τις λεπτομέρειες, δοκιμάζω να σου αραδιάσω όσο πιο σύντομα μπορώ δυο-τρείς παρατηρήσεις μου. Το να κάνεις τον άλλο να νοίωσει με κάποια ακρίβεια, χωρίς μείωση και χωρίς υπερβολή, μια ευαισθησία είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Ξεκινάς λοιπόν με την "επίκληση" του Vague Tourist και διερωτάσαι πως θα αισθανόταν μέσα σ΄αυτό το κλίμα περιμένοντας φαντάζομαι να έχει κι εκείνος τη διάθεση να στρέψει το βλέμμα του μακρυά. Έχω την εντύπωση πως σ' ένα βαθμό θα συμφωνούσε ίσως μαζί σου. Θα υπήρχε όμως, πιστεύω, στην πίσω πλευρά του μυαλού του και η ακόλουθη σκέψη περί μουσικής:

Γιατί μ’ αρέσει στη ζωή να έχουμε ένα soundtrack. Έτσι, για ν’ αλλάζουν τα βήματα που και που... (σχόλιο εδώ)

Και διερωτώμαι τι άλλο είναι η μουσική στα μπλογκ εκτός από το soundtrack ενός κειμένου ή ένα συμπληρωματικό της διάθεσης του ιστολόγου. Υποτιμά νομίζω τον επισκέπτη ενός μπλογκ και τη νοημοσύνη του να περιμένει από έναν ιστολόγο-ακροατή μουσικής πληροφορίες εφάμιλλες μ' εκείνες που θα ευρισκε σε καθαρα μουσικου προσανατολισμου μπλογκ όπως του Τουρίστα, όπως του M. Hulot, όπως το Crack, όπως το δικό σου, ακόμη και το RU Sirius για ν'αναφέρω μερικά παραδείγματα μόνο.

Επίσης καλως αναφέρεις πως ο VT ήταν ο πρώτος στην ελληνική μπλογκόσφαιρα που ανέβασε κομμάτια στο μπλογκ. Ο τρόπος του, όμως, δεν είδα ποτέ να γίνεται τρόπος αστυνόμου ή αυτός του μονοπωλητή. Με τη συνήθεια αυτή θα πρέπει ν' αδειάζουμε τις τσέπες μας προτού ξεκινήσουμε να γράψουμε ένα κομμάτι, προτού ανεβάσουμε ένα τραγούδι, προτού μιλησουμε και πούμε μια κουβέντα. Η πρωτοπορία σε κάτι και οι επιδράσεις που ασκεί μάλλον χαροποιούν κάποιον παρά τον θλίβουν. Δεν βρίσκω λοιπόν το νόημα στην καλώς νοούμενη, πιστεύω, διδασκαλία. Το αναφέρω αυτό γιατί γενικά με ξαφνιαζει να παρατηρώ σε κριτικές πως, όταν κάτι ενοχλεί ή δεν συνάδει με τον δικό μας τρόπο, αρχίζουμε να ψάχνουμε για επιδράσεις κι όταν τις βρίσκουμε - και τις βρίσκουμε πάντα, είναι τόσο εύκολο - τότε παει ο κρινόμενος, δεν υπάρχει πια.. Παραμερίζεται και υποκαθίσταται μ' εκείνον από τον οποίο επηρεάστηκε. Γίνεται μια ανύπαρκτη μορφή κάτω από μάσκες, εν προκειμένω κάτω απο τη σκιά του πρωτου διδάξαντος. Και μια απουσία μορφής μπορεί να είναι ολα, γι αυτό και συχνα κι είναι αναπότρεπτος ο χλευασμός. Μ'αυτό το τελευταίο αντιπαρέρχομαι συγχρόνως τις κρίσεις και τους χαρακτηρισμούς προς ανθρώπους που λινκάρουν τραγούδια και που πιθανώς να μην έχουμε δοκιμάσει να μάθουμε λίγο καλύτερα.

Βλέπω τέλος πως στο μπλογκ σου έχεις ενα bannerακι Piracy kills Music Companies. Δεν έχω ιδέα αν είναι από νομικής πλευράς πειρατεία αυτό που γίνεται στα μπλογκ αλλά μ' έναν τρόπο μπορορύμε να βρίσκουμε επιτέλους κομμάτια χωρίς ιους, χωρίς τον μεσάζοντα του κάθε δικοπωλείου που εκτινάσσει τις τιμές στα ύψη και με το πιστοποιητικό γούστου που κάποιος μπλόγκερ έχει.

Αυτά τα ολίγα.

Φιλικά, και με την ευχή να αναθεωρήσεις τα περι διακοπής ανεβάσματος των προσωπικών σου συλλογών.