Ω αδερφέ μου, πού ήσουν;

Με τον αδερφό μου δεν έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας. Μόνο 13 μήνες μεγαλύτερος είμαι. Και δεν είναι τυχαίο. Οι δικοί μου, βλέπεις, το 'χαν από τη στιγμή που παντρεύτηκαν αποφασίσει οτι τα παιδιά τους θα είναι πλησίον μεταξύ τους ηλικιακά, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να μεγαλώσουν μαζί, να παίξουν μαζί, να αναπτύξουν κοινά βιώματα και να μοιραστούν όσο το δυνατόν περισσότερες κοινές εμπειρίες, προβλημστισμούς κι ανησυχίες. Με άλλα λόγια έτσι θα δένονταν, πίστευαν, περισσοτερο.

Αυτό βέβαια ήταν η μία, η αγγελική πλευρα, του νομίσματος. Δεν θα μπορούσαν, φαντάζομαι, να υποψιαστούν εκείνη τη στιγμή, όντας νέοι και τυλιγμένοι σ' ένα ερωτοσύννεφο, την ύπαρξη και της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού στην όλη ιστορία. Ως τα 15 -16 μου χρόνια δεν θυμάμαι να υπήρχε σημείο πάνω στο δικό μου ή το σώμα του αδερφού μου που να μην έχει μελανιάσει. Περιστατικά να αφηγηθώ άπειρα: από το να με κυνηγάει με ένα κουζινομάχαιρο στο σπίτι και να το καρφώνει με δύναμη πάνω στην κλειστή πόρτα που πίσω της είχα αμπαρωθεί ή να δοκιμάζει πάνω μου λαβές του Mr. Perfect από το WWF έως να τον κλωτσάω με δύναμη στην πλάτη και να παλεύουμε για ώρα πριν μας χωρίσει κάποιος μεγαλύτερος.

Όχι οτι λείψαν ποτέ οι καλές στιγμές. Αμέτρητες. Μπορώ να λέω ιστορίες για τα πρώτα μας τσιγάρα, για τα πορνοπεριοδικά που διαβάζαμε κάτω από δεντρα στο χωριό, για κρυψώνες που φτιάχναμε και που τις φρουρούσαμε με ακόντια και τόξα, για μια 40ήμερη τιμωρία που φάγαμε απ΄τους δικούς μου, όταν με τα ΒΜΧ φορτωθήκαμε κάτι σακκίδια και κινήσαμε να τους εγκαταλείψουμε, λέει, στα 12, για... για... για... τελειωμό δεν έχει η λίστα.

Παραλείποντας τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές της εφηβείας, που ακόμα και σήμερα μου φέρνουν γέλια και δάκρυα, θέλω να φτάσω στα χρόνια της συγκατοίκησης, εν Αθήναις, φοιτητές πια. Είχε συμβεί τότε μια ελεεινή παρεξήγηση μεταξύ μας που είχε πεισμώσει και τους δυο τόσο πολύ που κανείς δεν έπαιρνε την απόφαση να κάνει πίσω. Για έξι μήνες ζούσαμε σ' ενα δυαράκι σα φαντάσματα χωρίς να ανταλάσσουμε κουβέντα. Ανάλογα με το πρόγραμμα της σχολής του, ο ένας περίμενε τον άλλο να φύγει τοο πρωί από το σπίτι για να ξεμυτίσει απ' το δωμάτιό του και να φτιάξει καφέ. Τα μεσημέρια ο καθένας έτρωγε στο δωματιό το δικό του ξεχωριστό φαγητό που είχε μαγειρέψει, ενώ τα βράδυα υπήρχε η σιωπηρή συμφωνία πως αν κάποιος άνοιγε την τηλεόραση, τούτο σήμαινε οτι θα παρακολουθούσε μόνος του χωρίς την παρουσία του άλλου. Αν τύχαινε δε να διασταυρωθούμε στο διάδρομο, το βλέμμα στρεφόταν αλλού αποφεύγοντας να εντάξει τη σιλουέτα του άλλου φαντάσματος στο οπτικό του πεδίο. Οι μόνες φορές που απευθύναμε τον λόγο μεταξύ μας ήταν οι περιπτώσεις των τηλεφωνημάτων. Ήταν θυμάμαι κωμικοτραγικό να παίρνει κάποιος κοινός γνωστός ή συγγενής τηλέφωνο και να ρωτάει για το έτερο φάντασμα και να ακούω τον αδερφό μου ή τον εαυτό μου να λέει με μια τεχνητή φυσικότητα:

- Ναι αμέ, μια χαρά είναι...Καταλαβαίνεις, έχει κι αυτός τα ζόρια του με τη σχολή και τελυταία είναι λιγο απορροφημένος με τα δικά του.

Οι χειρότερες περιπτώσεις ωστόσο ήταν όταν κάποιος από τους δικούς μου αποφάσιζε να μας επισκεφτεί και να μείνει κανένα Σαββατοκύριακο στην Αθήνα. Εκείνο το εξάμηνο το σπίτι είχε κλείσει σε φίλους και γνωστούς αφου υπήρχε ένας δεύτερος άγραφος κανόνας ο οποίος απαγορευε την παρουσία τρίτων στο "πεδίο της μάχης", αφού η εμφάνισή του θα ήταν δείγμα ανισότητας στην "μονομαχία" μας. Μόνο αν υπήρχε καμμιά περιστασιακή ανάγκη, με καμμιά γυναίκα για παράδειγμα, ο κανόνας αυτός πήγαινε στον βρόντο. Αλλά, εν τούτοις, αν στον φίλο εβρισκες μια δικαιολογία να ξεστομίσεις (γιατί τα εν οικω μη εν δήμω) και να αποφύγεις να τον προσκαλέσεις στο σπίτι, στον γονιό τούτο ήταν αδύνατο. Ξεκινούσε τότε μια περίεργη ανακωχή, αφού επ' ουδενί τω λόγω δεν έπρεπε να μάθουν κάτι και να στενοχωρηθούν για τα δικά μας τερτίπια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν θυμάμαι όταν εμφανιζόταν ο πατέρας. Άνθρωπος της παρέας, καμάρωνε για τους γιους του που σπούδαζε και συναντούσε στο σπίτι ΤΟΥΣ πια και τα κέφια του στις επισκέψεις απογειώνονταν. Με λίγο κρασί το μεσημέρι στο φαγητό, οι τρείς μας, αρχίζαν οι ιστοριες, τα καλαμπούρια και τα γέλια - κι άντε να συγκατηθεί να μην γελάσει ο ένας στον άλλο. Τσιμπιόσουν να το κόψεις ξέροντας οτι του γελας από σύμβαση κι επειδή οι συνθήκες το καλούν...αλλά πού! Τέτοια διήμερα ανακωχης λόγω των επισκέψεων αυτών, είχαμε πολλά. Με το που έμπαιναν ωστόσο στο ανσασέρ για ν' αναχωρήσουν κι η πόρτα έκλεινε πίσω τους, επέστρεφε και η ψυχρότητα ανάμεσα μας: τα βλέμματα αλλάζαν τροχιές, τα στόματα σφράγιζαν και ο άλλος γινόταν ξανά αόρατος.

Η ιστορία αυτή είχε ξεκινήσει Γενάρη, στις αρχές. Εκείνη τη χρονιά τελικός Τσαμπιονς Λιγκ ήταν Ρεαλ - Μπαγιερν Λεβερκούζεν. Κι οι δυο μας φανατικά αντι-Ρεαλικοί περιμέναμε ο καθένας για τον εαυτό του τη βραδυά. Έτυχε να χάσω το πρώτο ημιχρονο κι ένα μέρος του δευτέρου λόγω δουλειάς, και όταν έφτασα σπίτι το παιχνίδι ήταν 1-1. Μπήκα στο σπίτι και τον βρήκα στο χωλ να παρακολουθεί τον αγώνα. Αμίλητος κάθισα στην άλλη άκρη του καναπέ και προσηλώθηκα στα τεκαταινόμενα του αγώνα στην τηλεόραση. Και κάπου εκεί, ενώ όλα δείχναν οτι το παιχνίδι θα πάει στην παράταση κι ίσως από κεί στα πέναλντυ, οπότε υπήρχε η πιθανότητα να γίνει η έκπληξη κι η μισητή Ρεάλ από μεγάλο φαβορί να χάσει το στέμμα, ο Ζιζού σημειώνει ένα από τα ομορφότερα και τελειότερα σε εκτέλεση και έμπνευση γκολ στην ιστορία του ποδοσφαιρου με κείνη την ανεπανάληπτη πιρουέτα.

Στη θέα αυτου του γκολ παγώνουμε κι οι δύο. Αντανακλαστικά κοιταζομαστε αποσβωλομένοι. Πρώτο ριπλέυ. Γέρνουμε μπροστά, προς την οθόνη, για να δουμε το γκολ καλύτερα. Δεύτερο ριπλέυ. Τα σώματα μας ανασηκώνονται για να φτάσουν όσο πιο κοντά γίνεται στην οθόνη. Τρίτο ριπλέυ...

- Τί έβαλε ρε το άτομο;

ακούω μετά από 5 μήνες τον αδερφό μου να μου απευθύνει για πρώτη φορά το λόγο.

- Τί γκολ έβαλε ρε, ο Θεός;

επαναλαμβανει.

- Θεϊκό...

καταφέρνω να ψελλίσω κι ανατριχιάζω. Μετά από πέντε μήνες σιωπής και ψυχολογικής καταπίεσης στους τρόπους και τη συμπεριφορά, το γκολ αυτό είχε γίνει το ξόρκι που είχε λύσει τα μάγια μιας αποξένωσης που είχε επιφέρει τόση απομόνωση κι είχε κλείσει τον καθένα μας τόσο βαθειά στο δικό του προσωπικό σύμπαν που μόνο μια τέτοια στιγμή, πέραν και πάνω κι από τους δυο μας, θα μπορούσε να μας ξευπνήσει να μας συνεφέρει και να μας θέσει ξανά σε επανεκκίνηση.

- Απόψε πρέπει να δούμε Γεωργίου. Θα πέσει τρελλό γέλιο!!

πρότεινα κι εκείνος συμφώνησε.

Δεν θα πω πως οι σχέσεις μας αποκαταστάθηκαν αυτόματα. Πήρε κοντά ένα-δυο μήνες για να ξαναθυμηθούμε τους κώδικες επικοινωνίας μας. Τελικά έγινε γιατί, όπως λέει κι o Alvin Straight στ' ομώνυμο story:

There's no one who knows your life better than a brother that's near your age. He knows who you are and what you are better than anyone on earth. My brother and I said some unforgivable things the last time we met, but, I'm trying to put that behind me... and this trip is a hard swallow of my pride. I just hope I'm not too late... a brother's a brother.

Τα τελευταία 6 χρόνια μένουμε κάτι χιλιάδες μίλια μακρυά. Χθές όμως με αφορμή αυτό το εξαιρετικό πόστ του έντεκα μπόρεσα να τον πάρω ξανα τηλέφωνο και να σκάσουμε στα γέλια τραγουδώντας στο τηλέφωνο μαζί τους στίχους από το Sagma:

Πιες πιες της ταραχής το κρασί
πιες πιες μέθα μια νύχτα κι εσύ
κι η ζωή σου θ' αλλάξει με μιας
σαν πειρατής θα τριγυρνάς