Η ομάδα του ήλιου
Πήρε απο το πακέτο ένα τσιγάρο. Με την άκρη της γλώσσας του σάλιωσε τη ραφή του ως την μέση. Άδειασε τον καπνό σε δυο κολλημένα χαρτάκια κι άναψε το υπόλοιπο μισό. Πάνω από τον απλωμένο καπνό ράνισε μερικα καφετιά τρίμματα από ένα αλουμινόχαρτο. Το σήκωσε προσεχτικά και το γύρισε κάμποσες φορές ανάμεσα στα δάκτυλά του πριν το φέρει κοντά στο στόμα για να υγράνει την κόλλα.
Η φλόγα του αναπτήρα έσβυσε και από το μισάνοιχτο στόμα του βγήκε μια σκοτεινή λωρίδα καπνού. Έγειρε πίσω κι ακούμπησε την πλάτη του στον τοίχο. Στη δεύτερη τζούρα το κορμί του ένοιωσε να μηρμυγκιάζει κάνοντας έναν παρατεταμενο σπασμό. Αυτή τη φορά ξεφύσηξε τον καπνο σαν να τον ξερνούσε. Όρθωσε το κεφάλι του ξανά και το βλέμμα του άρχισε να κάνει ελλειπτικες περιφορές στο σκοτεινό δωμάτιο χαζευοντας τις σκιές που έγραφαν τα πράγματα πάνω στο γραφείο του στον απέναντι τοίχο. Σε μια στιγμή, το βλέμμα του σταμάτησε στα βιβλία της σχόλής. Αραδιασμένα το ένα πάνω στο άλλο χρησίμευαν πια ως βάση στα τέσσερα-πέντε από κείνα τα αναμμένα αλουμινένια κεράκια που είχε αγοράσει προχθές από το σούπερ μάρκετ.
- Αυξων αριθμός τζούρας 4. Ολογράφως: τ-ε- τόνος-σ-σ-ε-ρ-α...
είπε ξέπνοα και χαμογέλασε αυτοσαρκαστικά. Με το τηλεκοντρολ ενεργοποίησε την κασέτα στο στερεοφωνικό. Οι πρώτες νότες από το Pink Moon σύρθηκαν στο δωμάτιο. Το κεφάλι άρχισε να το νοιώθει βαρύ. Πέφταν εύκολα οι σφυγμοί του τώρα τελευταία που κάπνιζε πια συχνά.
Τίναξε με το δάκτυλό του την κάφτρα κι άφησε το υπόλοιπο τσιγάρο στο τασάκι. Το κορμί του χαμήλωσε πάνω στο κρεβάτι και χάζεψε από κείνο το ύψος τους δείκτες του ρολογιού πάνω στο κομοδίνο. Του φάνηκε πάλι πως είχαν ξανάσταματήσει. Βδομάδες τώρα καταλάβαινε τον χρόνο πως περνούσε μόνο από τα νύχια του που μεγάλωναν, τα γένια του που μάκραιναν και το μαύρο που τελείωνε.
Βυθίστηκε σε μια ζάλη...έπεφτε μεσ' στο τούνελ του χρόνου και τούτη τη φορα ξεβράστηκε...
...πιτσιρικάς, καθσιμένος μπροστά την τηλεόραση, όταν ήταν ακόμα ασπρόμαυρη, να βλέπει ποδόσφαιρο. Ήταν Ολυμπιακός θυμόταν. Επειδή ήταν κι ο μπαμπάς. Μια μέρα όμως αγοράσαν έγχρωμη. Συνειδητοποίησε τοτε για πρώτη φορά, πως ο Ολυμπιακός φορούσε κόκκινα. Και σιχαινόταν το κοκκινο - είχε αλλεργία στο χρώμα αυτό. Ήταν το χρώμα του αίματος, του δικού του αίματος που έβγαινε με πόνο απο τα πόδια και τα χέρια του όταν είχε παραπατήσει και πέσει από τον πίσω φράχτη του παιδικού σταθμού. Εκείνη τη μέρα που μπήκε στο σπίτι τους η έγχρωμη τηλεόραση, έγινε ΑΕΚ. Η ομάδα του ήλιου, όπως συνήθιζε να λέει αργότερα στους φίλους του στο σχολείο.
Όταν χρόνια μετά βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων κι έμαθε πως πέρασε στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα, ο ενθουσιασμός του δεν ήταν μόνο γιατί ένοιωθε πως θα έκανε πια την τρέλλα τους με τους υπολογιστές, ούτε τόσο για τη φοιτητική ζωή μακρυά από το σπίτι, μόνος πια, αλλά για το γηπεδάκι όπως το ΄λεγε χαϊδευτικά...Το γηπεδάκι όπου επιτέλους θα μπορουσε να πηγαίνει για να βλέπει την ομάδα του ήλιου...
...την ομάδα που ήταν ντυμμένη στα κίτρινα - στο ίδιο χρώμα με τα λυτά κορδόνια των παπουτσιών του που είχε κολλήσει να κοίτα ώρα τώρα πλάι στην μπαλκονόπορτα. Τα ίδια εκείνα παπούτσια φορούσε και τη μέρα που ανηφόριζαν όλοι μαζί οι Αεκτζήδες σε πορεία για το ΟΑΚΑ συνοδεία αστυνομίας για τον εκτός έδρας αγώνα με τους βάζελους.
Στην Κηφισσίας το μπλοκ τους το σταμάτησαν απέναντι από το μαιευτήριο.
- Τί εγινε ρε; Γιατί σταματήσαμε;
ρώτησε τον Χ, τον κολλητό του από την πρώτη μέρα στη σχολή.
- Είναι οι βάζελοι πιο πάνω δεν τους βλέπεις;
- Σε 2 ώρες ξεκινά το παιχνίδι, δεν πιστεύω να μας κάνουν κανά χουνέρι όπως την άλλη φορά...
...
Μια ώρα αργότερα, βάζελοι" και χανούμια κυνηγιόντουσαν στα στενά απέναντι από το Στάδιο. Ποδοβολητά παντού, πέτροπόλεμος, μολότωφ, φωτιές, μηχανάκια, δακρυγόνα από τους ματατζήδες, σειρήνες περιπολικών. Πεδίο μάχης. Από την τρεχάλα είχε λαχανιάσει. Η ατμόσφαιρα αποπνιχτική. Δεν μπορούσαν ν' ανασάνουν. Σε μια στιγμή ο Χ του 'πε πως πάει ως τη γωνία ενός στενού που βρίσκόντουσαν να δεί αν ήταν ελεύθερος ο δρόμος από μπάτσους και βάζελους μήπως και μπορέσουν να βγουν ξανά προς το στάδιο. Σε λίγο θα ξεκινούσε το παιχνίδι κι αυτοί ήταν ακόμα έξω. Κρίμα να χάσουν το ματς. Ο Χ χάθηκε πίσω από το στενό, μα αργούσε να γυρίσει. Φοβήθηκε τότε, θυμόταν, μήπως τον τσιμπησαν τίποτα αστυνομίες. Έτρεξε κατα κει και στρίβοντας κι εκείνος τη γωνία τον είδε πεσμένο κάτω στα 50 μέτρα δίπλα στο πεζοδρόμιο κι ένας νεαρός τύπος με πράσινη φανέλα να τον κτυπα επαναλαμβανόμενα στο σώμα και το κεφάλι μ' ενα σιδερένιο κουβά.
Καρφώθηκε στη θέση του σαστισμένος. Τόσο καιρό σε επεισόδια πάντα τη γλύτωνε τρέχοντας και παρακολουθώντας από μια σχετική απόσταση ασφαλείας. Τώρα όμως δεν ήταν έτσι. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, την αμέσως επόμενη στιγμή πήρε φόρα και τρέχοντας έπεσε με όλη του τη δύναμη πάνω στον άγνωστό νεαρό. Πέσαν κι οι δυο κάτω. Από ένστικτο έκανε να σηκωθεί γρήγορα, πριν απο κείνον, είτε για να αμυνθεί είτε για να εκμεταλλευτεί το ξάφνιασμά του. Πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο. Ήταν ο μόνος όρθιος όμως. Ο Χ συνερχόταν σιγά σιγά. Ο πρασινοφορεμένος όμως τύπος ήταν ακόμα πεσμένος. Πλησίασε από πάνω του. Ήταν αναίσθητος δίπλα στη γωνία του πεζοδρομίου. Τον τράβηξε διστακτικά από τη φανέλα. Λίγο πάνω από το λαιμό του είχε ένα αρκετά μεγάλο σημάδι από το πέσιμο. Με την άκρη του ματιού του είδε τον Χ να έχει πια ανασηκωθεί.
- Καλά είσαι ρε;
- Ναι λίγο ζαλισμένος μόνο. Μου την έπεσε το αρχίδι από πίσω - ούτε που τον πήρα γραμμή.
- Ρε Χ... τούτος δε σαλεύει...
Σειρήνες. Στην άκρη του δρόμου φάνηκε μια διμοιρία.
- Πάμε μαλάκα..Μπάτσοι!
- Κι αυτός;
- Θα τον βρούνε και θα τον κοιτάξουν οι μπάτσοι. Πάμε μαλάκα!
- Μα...
- ΠΑΜΕΕΕΕ!!
ειπε και τον τράβηξε από το φλάι.
...
Τις επόμενες μέρες, στις αθλητικες εφημερίδες πρώτη είδηση ήταν ο 19χρονος Γ. Δ. από την Κ. που στα επεισόδια που σημειώθηκαν πριν την έναρξη του αγώνα τραυματίστηκε σοβαρά στον αυχένα και τη σπονδυλική στήλη. Θα έμενε για πάντα το κορμί του σε αναπηρική καρέκλα. Από παράλυση στα κάτω άκρα. Ο δράστης του τραυματισμού αναζητούνταν αλλά οι ελπίδες να βρεθεί λίγες έως ελάχιστες.
Πήρε στα χέρια το σβυσμένο τσιγάρο κι άναψε το υπόλοιπο.
Γι αυτόν δεν θα 'γραφε ποτέ καμμιά εφημερίδα και δεν θα μιλούσε κανένα δελτίο.
Κι ας είχε μείνει κι εκείνος παράλυτος.
Στην πλευρά της ψυχής του.
Από φόβο,
και τύψεις,
κι ενοχή.
Η φλόγα του αναπτήρα έσβυσε και από το μισάνοιχτο στόμα του βγήκε μια σκοτεινή λωρίδα καπνού. Έγειρε πίσω κι ακούμπησε την πλάτη του στον τοίχο. Στη δεύτερη τζούρα το κορμί του ένοιωσε να μηρμυγκιάζει κάνοντας έναν παρατεταμενο σπασμό. Αυτή τη φορά ξεφύσηξε τον καπνο σαν να τον ξερνούσε. Όρθωσε το κεφάλι του ξανά και το βλέμμα του άρχισε να κάνει ελλειπτικες περιφορές στο σκοτεινό δωμάτιο χαζευοντας τις σκιές που έγραφαν τα πράγματα πάνω στο γραφείο του στον απέναντι τοίχο. Σε μια στιγμή, το βλέμμα του σταμάτησε στα βιβλία της σχόλής. Αραδιασμένα το ένα πάνω στο άλλο χρησίμευαν πια ως βάση στα τέσσερα-πέντε από κείνα τα αναμμένα αλουμινένια κεράκια που είχε αγοράσει προχθές από το σούπερ μάρκετ.
- Αυξων αριθμός τζούρας 4. Ολογράφως: τ-ε- τόνος-σ-σ-ε-ρ-α...
είπε ξέπνοα και χαμογέλασε αυτοσαρκαστικά. Με το τηλεκοντρολ ενεργοποίησε την κασέτα στο στερεοφωνικό. Οι πρώτες νότες από το Pink Moon σύρθηκαν στο δωμάτιο. Το κεφάλι άρχισε να το νοιώθει βαρύ. Πέφταν εύκολα οι σφυγμοί του τώρα τελευταία που κάπνιζε πια συχνά.
Τίναξε με το δάκτυλό του την κάφτρα κι άφησε το υπόλοιπο τσιγάρο στο τασάκι. Το κορμί του χαμήλωσε πάνω στο κρεβάτι και χάζεψε από κείνο το ύψος τους δείκτες του ρολογιού πάνω στο κομοδίνο. Του φάνηκε πάλι πως είχαν ξανάσταματήσει. Βδομάδες τώρα καταλάβαινε τον χρόνο πως περνούσε μόνο από τα νύχια του που μεγάλωναν, τα γένια του που μάκραιναν και το μαύρο που τελείωνε.
Βυθίστηκε σε μια ζάλη...έπεφτε μεσ' στο τούνελ του χρόνου και τούτη τη φορα ξεβράστηκε...
...πιτσιρικάς, καθσιμένος μπροστά την τηλεόραση, όταν ήταν ακόμα ασπρόμαυρη, να βλέπει ποδόσφαιρο. Ήταν Ολυμπιακός θυμόταν. Επειδή ήταν κι ο μπαμπάς. Μια μέρα όμως αγοράσαν έγχρωμη. Συνειδητοποίησε τοτε για πρώτη φορά, πως ο Ολυμπιακός φορούσε κόκκινα. Και σιχαινόταν το κοκκινο - είχε αλλεργία στο χρώμα αυτό. Ήταν το χρώμα του αίματος, του δικού του αίματος που έβγαινε με πόνο απο τα πόδια και τα χέρια του όταν είχε παραπατήσει και πέσει από τον πίσω φράχτη του παιδικού σταθμού. Εκείνη τη μέρα που μπήκε στο σπίτι τους η έγχρωμη τηλεόραση, έγινε ΑΕΚ. Η ομάδα του ήλιου, όπως συνήθιζε να λέει αργότερα στους φίλους του στο σχολείο.
Όταν χρόνια μετά βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων κι έμαθε πως πέρασε στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα, ο ενθουσιασμός του δεν ήταν μόνο γιατί ένοιωθε πως θα έκανε πια την τρέλλα τους με τους υπολογιστές, ούτε τόσο για τη φοιτητική ζωή μακρυά από το σπίτι, μόνος πια, αλλά για το γηπεδάκι όπως το ΄λεγε χαϊδευτικά...Το γηπεδάκι όπου επιτέλους θα μπορουσε να πηγαίνει για να βλέπει την ομάδα του ήλιου...
...την ομάδα που ήταν ντυμμένη στα κίτρινα - στο ίδιο χρώμα με τα λυτά κορδόνια των παπουτσιών του που είχε κολλήσει να κοίτα ώρα τώρα πλάι στην μπαλκονόπορτα. Τα ίδια εκείνα παπούτσια φορούσε και τη μέρα που ανηφόριζαν όλοι μαζί οι Αεκτζήδες σε πορεία για το ΟΑΚΑ συνοδεία αστυνομίας για τον εκτός έδρας αγώνα με τους βάζελους.
Στην Κηφισσίας το μπλοκ τους το σταμάτησαν απέναντι από το μαιευτήριο.
- Τί εγινε ρε; Γιατί σταματήσαμε;
ρώτησε τον Χ, τον κολλητό του από την πρώτη μέρα στη σχολή.
- Είναι οι βάζελοι πιο πάνω δεν τους βλέπεις;
- Σε 2 ώρες ξεκινά το παιχνίδι, δεν πιστεύω να μας κάνουν κανά χουνέρι όπως την άλλη φορά...
...
Μια ώρα αργότερα, βάζελοι" και χανούμια κυνηγιόντουσαν στα στενά απέναντι από το Στάδιο. Ποδοβολητά παντού, πέτροπόλεμος, μολότωφ, φωτιές, μηχανάκια, δακρυγόνα από τους ματατζήδες, σειρήνες περιπολικών. Πεδίο μάχης. Από την τρεχάλα είχε λαχανιάσει. Η ατμόσφαιρα αποπνιχτική. Δεν μπορούσαν ν' ανασάνουν. Σε μια στιγμή ο Χ του 'πε πως πάει ως τη γωνία ενός στενού που βρίσκόντουσαν να δεί αν ήταν ελεύθερος ο δρόμος από μπάτσους και βάζελους μήπως και μπορέσουν να βγουν ξανά προς το στάδιο. Σε λίγο θα ξεκινούσε το παιχνίδι κι αυτοί ήταν ακόμα έξω. Κρίμα να χάσουν το ματς. Ο Χ χάθηκε πίσω από το στενό, μα αργούσε να γυρίσει. Φοβήθηκε τότε, θυμόταν, μήπως τον τσιμπησαν τίποτα αστυνομίες. Έτρεξε κατα κει και στρίβοντας κι εκείνος τη γωνία τον είδε πεσμένο κάτω στα 50 μέτρα δίπλα στο πεζοδρόμιο κι ένας νεαρός τύπος με πράσινη φανέλα να τον κτυπα επαναλαμβανόμενα στο σώμα και το κεφάλι μ' ενα σιδερένιο κουβά.
Καρφώθηκε στη θέση του σαστισμένος. Τόσο καιρό σε επεισόδια πάντα τη γλύτωνε τρέχοντας και παρακολουθώντας από μια σχετική απόσταση ασφαλείας. Τώρα όμως δεν ήταν έτσι. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, την αμέσως επόμενη στιγμή πήρε φόρα και τρέχοντας έπεσε με όλη του τη δύναμη πάνω στον άγνωστό νεαρό. Πέσαν κι οι δυο κάτω. Από ένστικτο έκανε να σηκωθεί γρήγορα, πριν απο κείνον, είτε για να αμυνθεί είτε για να εκμεταλλευτεί το ξάφνιασμά του. Πετάχτηκε πάνω σαν ελατήριο. Ήταν ο μόνος όρθιος όμως. Ο Χ συνερχόταν σιγά σιγά. Ο πρασινοφορεμένος όμως τύπος ήταν ακόμα πεσμένος. Πλησίασε από πάνω του. Ήταν αναίσθητος δίπλα στη γωνία του πεζοδρομίου. Τον τράβηξε διστακτικά από τη φανέλα. Λίγο πάνω από το λαιμό του είχε ένα αρκετά μεγάλο σημάδι από το πέσιμο. Με την άκρη του ματιού του είδε τον Χ να έχει πια ανασηκωθεί.
- Καλά είσαι ρε;
- Ναι λίγο ζαλισμένος μόνο. Μου την έπεσε το αρχίδι από πίσω - ούτε που τον πήρα γραμμή.
- Ρε Χ... τούτος δε σαλεύει...
Σειρήνες. Στην άκρη του δρόμου φάνηκε μια διμοιρία.
- Πάμε μαλάκα..Μπάτσοι!
- Κι αυτός;
- Θα τον βρούνε και θα τον κοιτάξουν οι μπάτσοι. Πάμε μαλάκα!
- Μα...
- ΠΑΜΕΕΕΕ!!
ειπε και τον τράβηξε από το φλάι.
...
Τις επόμενες μέρες, στις αθλητικες εφημερίδες πρώτη είδηση ήταν ο 19χρονος Γ. Δ. από την Κ. που στα επεισόδια που σημειώθηκαν πριν την έναρξη του αγώνα τραυματίστηκε σοβαρά στον αυχένα και τη σπονδυλική στήλη. Θα έμενε για πάντα το κορμί του σε αναπηρική καρέκλα. Από παράλυση στα κάτω άκρα. Ο δράστης του τραυματισμού αναζητούνταν αλλά οι ελπίδες να βρεθεί λίγες έως ελάχιστες.
Πήρε στα χέρια το σβυσμένο τσιγάρο κι άναψε το υπόλοιπο.
Γι αυτόν δεν θα 'γραφε ποτέ καμμιά εφημερίδα και δεν θα μιλούσε κανένα δελτίο.
Κι ας είχε μείνει κι εκείνος παράλυτος.
Στην πλευρά της ψυχής του.
Από φόβο,
και τύψεις,
κι ενοχή.
posted by οι σκιές μιλάν at 11:52 μ.μ.
4 Comments:
Nota Bene:
Κάθε σχέση με πραγματικά πρόσωπα και περιστατικά είναι εντελως τυχαία
Δεν χρειαζόταν το από πάνω σχόλιό σου γιατί ξέρω οτι είσαι γαύρος, χε, χε.
Τώρα να σου πω κάτι; Πες με κολλημένο και μαλάκα -αλλά δεν στεναχωριέμαι με τις φασαρίες στα γήπεδα. Ούτε κλαίω για τα παιδιά που σακατεύονται εκεί. Όχι γιατί τα θεωρώ μαλακισμένα -καμιά σχέση. Απλά νομίζω πως γίνεται μια "πολεμική σύρραξη" και σαν τέτοια έχει θύματα. Και λέω πως καλύτερα να σακτατεύονται για μια ομάδα παρά για τη σημαία κάποιας χώρας.
Μη ρωτήσεις αν πρέπει καλά και σώνει να σακατεύεται ο κόσμος για κάτι. Σε αυτό δεν έχω ακόμα απάντηση.
E, μην κάνεις τέτοιο outing ρε συ!!
LaaaaL
Όσο γι αυτό που λες περί πολεμικών συρράξεων, θα μου επιτρέψεις μαν να διαφωνήσω εν μέρει - κι όχι γιατί προτιμώ να σακατεύονται για σημαίες. Αλλά αν είναι να αποδεχτώ τη θέση σου πως το σακάτεμα είναι αναμενόμενο σε μια "σύρραξη", ας αξίζει τουλάχιστον τον κόπο. Το τζάμπα-σακάτεμα, το ποδοσφαιρικό, μου τη δίνει.
Λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να αγωνισθείς.
Αλλά το κουβεντιάσαμε κι αλλού, τα "άλλα" τα 'χουν πάρει κάποιοι εργολαβία. Πως να φτάσουν επομένως να "μιλήσουν" με το ίδιο πάθος και την ίδια ζέση που μιλά το γήπεδο στα μυαλά και τις καρδιές των πιτσιρικάδων;
Ερώτηση για τα 1,000,000 Ευρώ - Θα πάρω τη βοήθεια του κοινού!
:Ρ
Στο μέιλ μου ήρθε χθές το παρακάτω κείμενο,
Ο δυνατός Τομ,
του Αγγ. Γροντά
Σε όσους άρεσε η ιστορία τούτη ίσως αρέσει κι εκείνο το κείμενο.
Ευχαριστώ τον κο Γροντα για την καλοσύνη του να με ενημερώσει για την ύπαρξή του.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home