Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

Ρυθμός και Ρύθμιση

Τα τελευταία έξι-εφτά χρόνια μένω εκτός Ελλάδος. Παρακολουθώντας από δω τόσα χρόνια τη ζωή της, μπορώ να πω με κάποια βεβαιότητα πια πως η αρρώστια στην γωνιά αυτή του κόσμου είναι καθαρά πνευματική. Και μιλάω για την Ελλάδα γιατί όπως σου 'πα και σε προηγούμενο ποστ έχω απο ιδιοσυγκρασία την τάση να περιορίζομαι και να μη μου αρέσει να θολώνω τα πράγματα ιεραρχώντας τα σε παγκόσμιες κατάταξεις.

Ένα από τα συμπτώματα της αρρώστιας αυτής είναι, για παράδειγμα, να παρακολουθώ τον πρώτο δημοσιογράφο, τον πρώτο μπλογκερ, τον πρώτο πολιτικό ή εκδότη να θέλει να λύσει προβλήματα στο πόδι. Έτσι βλέπω πως μια εφημερίδα επειδή βρίσκεται στην κορυφή της κυκλοφορίας, θέλησε ή παρασύρθηκε να γίνει πνευματικός ταγός δημοσιεύοντας μια επιστολή ενός δήθεν 13χρονου ή ένας εκδότης, που στάθηκε δίχως άλλο στην πρωτοπορία της προβολής της εν Ελλάδι μπλογκόσφαιρας, θεώρησε πως θα ήταν θετική συνεισφορά για το μέλλον της μπλογκοκοινωνίας μια αυτορρύθμιση.

Κι αναρωτιέμαι αν αυτές τις δύο περιπτώσεις θα μπορούσα να τις αποκαλέσω προδοσία του πνεύματος. Γιατί για μένα η προδοσία του πνεύματος συνίσταται στο πλάγιασμα με την ματαιοδοξία και την υστερία να καταχωρηθούμε στο βιβλίο της ιστορίας σε κάποιο κεφάλαιο (αν όχι σε τούτο, σε κείνο αλλίως βολεύομαι και στ' αλλο - κάπου χωράω): προδοσία του πνεύματος, όταν άνθρωποι ασχολούνται χωρίς πίστη με ζητήματα και προβλήματα. Τα αποτέλεσματα αυτής της προδοσίας τα βλέπεις και στα μπλογκ. Ω ναι! Αγοραίες υστερίες κι ευθιξίες πίσω και κάτω από τη μπούρκα μικροατικής "ευαισθησίας". Μια Βαβέλ κησσόρων. Πρόσφατα, βλέπω επίσης πολλούς να ισχυρίζονται και να προφητεύουν οτι θα αλλάξει η όψη μας επειδή η ιδέα της αυτορρύθμισης δεν προχωρά και άλλους να μιλούν για ανησυχίες με τον ίδιο τρόπο που θα παραγγελναν μια μερίδα γύρο στο οβελιστήριο της γειτονιάς τους. Λες και ξεχνούν οτι ο θάνατος δεν υπάρχει στον θάνατο αλλά στην ζωή.

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα πως ζει και πορεύεται καθένας από τους μπλογκερ στην προσωπική του ζωή. Δεν έχω ιδέα πως εντυπώνεται μέσα του το σάρωμα κάθε αξίας και ο κατήφορος που ορισμένα πράγματα έχουν πάρει. Έχω όμως, ειλικρινά, σιχαθεί τους εύκολους ανθρώπους κι όταν σχεδόν ανά ώρα περίπου χρειάζομαι να κάνω διακοπή έστω και δεκαλέπτου από τη δουλειά και μπαίνω στην μπλογκόσφαιρα να διαβάσω ποστ, έχω την εντύπωση πως περπατώ σε μια πεδιάδα στρωμένη νεκρά ψοφήμια...

...και πιάνεται αλήθεια σου λέω η ψυχή μου. Γιατί μας δίδεται πρώτη φορά η ευκαιρία να κάνουμε κάτι ξεχωριστό ξεγράφοντας κάθε μορφή διανοουμενίστικης δοσοληψίας κι εξάρτησης, να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα πίστης σε κάτι γνήσια διαφορετικό, κι εμείς ψάχνουμε παρασυρμένοι από κάποιο ψυχόρμητο σύμπλεγμα τον "προστάτη": ψάχνουμε ν'ανήκουμε κάπου, με τον ίδιο τρόπο που "ανήκει" κάποιος στην οικογένεια, σε μια σχέση, σε μια ομάδα, σε μια παράταξη, όπου τα πράγματα φαίνονται σίγουρα μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν απαντήσεις του τσιτάτου. Πάμε, μ' άλλα λόγια, ν' αντικαταστήσουμε τη μια κατεστημένη θεωρητικοποίηση με μια άλλη, τρέχοντας πίσω από το δισκοπότηρο της περιγραφής τα πράγματα είν' απλά ξεχνώντας τι σημαίνει δύσκολη απλότητα. Διάβασα κάπου τις προάλλες μια φράση που ταιριάζει νομίζω απόλυτα σε αυτά που θέλω να πω:

βλέποντας ο ένας τον άλλον, πάνε οι τυφλοί στον Άδη

Δεν λέω νομίζω κάτι καινούργιο σε πολλούς. Δεν έλειψαν άλλωστε ποτέ τα επιχειρήματα που θα στηρίξουν αυτά που γράφω εδώ αφού η κατάσταση είναι τόσο γενική και γνωστή που ακόμα και τούτο το ποστ θα μπορούσε κανείς να πεί πως φλυαρεί κι ανακυκλώνει. Αυτό όμως που μας έλειψε, κι είμαι πεπεισμένος γι αυτό, είναι οι φυσιογνωμίες και οι προσωπικότητες. Και δεν εννοώ μ' αυτό καμμια πατρωνική φιγούρα αλλά την φυσιογνωμία και την προσωπικότητα τη δική σου - εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές - και τη δική μου που τις γράφω. Γιατί, διάολε, έχω βαρεθεί να κρύβομαι πίσω από Gestalt πλασαρισμένες θεωρήσεις του εαυτού μου από τρίτους, όταν το μόνο που χρειάζομαι είναι η τίμια συνείδηση της επάρκειας μου σε κάτι και της ανεπάρκειας μου σε κάτι άλλο.

Θα κλείσω με ένα αγαπημένο σχήμα λόγου.

Στο περίφημο εντιτόριαλ, γράφεται:

(...)μπορείς να ποστάρεις την ώρα που αυνανίζεσαι(...)

Μου έκανε λοιπόν πάντα εντύπωση όταν αυνανίζομαι πως τη στιγμή του σπασμού (και δεν εννοώ την απλά οργανική λειτουργία, που μοιάζει με καθάρσιο) έχω πάντα την αίσθηση μιας απειροελαχιστης στιγμής διακοπής της ύπαρξής μου. Είμαι κομμένος μονοκόμματα στα δύο: μισός από τη μια μεριά στο βασίλειο των λέξεων, ανοικτός, και από την άλλη, μισός μέσα στη ζωή, ολοκαίνουργιος.

Και πείτε μου τώρα: αν νοιώθω με τουτόν τον τρόπο αυτήν την μονοκόμματη διακοπή μου, μπορείτε εσείς ή κάνεις άλλος πνευματικά να με "ρυθμίσει";

12 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Αν και καθιστός, ομίλησες ορθώς!

11/09/2006 3:28 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

δεν τη γλυτώνεις τώρα ,θα σε κάνω παρουσίαση
κ'αμήντα

11/09/2006 4:44 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Μια αέναη συζήτηση για τη διαδικασία. Για το πόθεν έρχεσαι και που ανήκεις. Και τελικά ποτέ δε συ-ζητούμε...

11/09/2006 4:54 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

πανε να δεις

11/09/2006 5:01 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Mac,

ναι 'σαι καλά..
ελπίζω να σε δω να γράφεις ξανά σύντομα.
Λείπεις.

Μαργαρίτα,
e-κοκκίνισμα

Raresteak,
ακριβώς..ουσία μηδέν, zero, niente.

11/09/2006 5:23 μ.μ.  
Blogger Rodia said...

Τι να ρυθμίσουμε και τι ν' απαριθμήσουμε... εδώ τη σκιά μας σέρνουμε και πάλι μας ξεφεύγει ώρες ώρες... ;-)

~~Μακ, μωρό μας, ετοιμάζεις καινούργια πάνα, ε; με το καλό και φρέσκες πορδίτσες!:-))

11/09/2006 5:26 μ.μ.  
Blogger Λύσιππος said...

Η Ελλάδα δεν άλλαξε τώρα, αγαπητέ. Πάντα έτσι ήταν, απλά τώρα πλέον εσύ - όπως κι εγώ - βλέπουμε τους εαυτούς μας μέσα από ένα άλλο πρίσμα, ενδεχομένως πληρέστερης οπτικής ικανότητας. Ο Ελλήνας έχει πάψει προ πολλού να υφίσταται ως υιός ή κόρη ενός Ξένιου Διός - είναι αφιλόξενος, ξενοφόβος και βάρβαρος. Ζει και ευαγγελίζεται το παρόν μέσα από το ξέσχισμα των σαρκών του συνανθρώπου του, αντί για να διαθέτει τον αρχαιοελληνικό αυτοσαρκασμό.

11/09/2006 7:40 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Καλησπέρα Ροδιά
:)

Λύσιππε,
μου μπλέκεται πολλά διαφορετικά θέματα στο σχόλιό σας για τα οποία δεν μπορώ να εκφέρω ασφαλή γνώμη.
Συμφωνώ πάντως πως το ζήτημα που θίγω στο ποστ δεν είναι καινούργιο και όχι, είναι μόνο ελληνικό. Τα χαρακτηριστικά αυτά που τονίζετε αν μη τι άλλο συναντώνται ως σημάδια παθογένειας σε όλη σχεδόν την Ευρώπη.

11/09/2006 8:53 μ.μ.  
Blogger IdentityCafe said...

Exairetiko hmerodromio...
Den tha borouses na ta peis kalytera...
Borei kai na to kanw copy and paste :)

11/10/2006 5:39 π.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

ελευθερα

11/10/2006 11:00 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

έχω πάντα την αίσθηση μιας απειροελαχιστης στιγμής διακοπής της ύπαρξής μου.
αδιαφορώντας για την αφορμή συνεχίζω....αλήθεια το έχω ακούσει και άλλη μια φορά και το πέρασα για υπερβολή....αλλά η συνέχεις ήταν καλύτερη....Είμαι κομμένος μονοκόμματα στα δύο: μισός από τη μια μεριά στο βασίλειο των λέξεων, ανοικτός, και από την άλλη, μισός μέσα στη ζωή, ολοκαίνουργιος.
ζηλεύω τόσο τον τρόπο που το βιώνεται σχεδόν ποιητικά όσο και τον τρόπο που το εκφράζετε...έγώ είμαι της primitive σχολής τελικά....

11/10/2006 11:44 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Σπεσιαλ Κέυ,

ο συγκεκριμένος σπσμός φορά τον αυνανισμό κατά τον ορισμό του με βάση το εντιτόριαλ. Αν έπρεπε να περιγράψω τον φυσικό αυνανισμό δεν θα έβλεπες πουθενά τέτοις εκφράσεις.
;)

11/12/2006 1:50 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home