Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Ανδρική Κλεοπάτρα...

...σήμερα. Από καναπέ σε καναπέ. Ποτέ δεν έχω πάει στη δουλειά τη μέρα του Πολυτεχνείου. Χριστουγέννα, Πάσχα, 28η και 25η, πρωτομαγιά, πάω - κανένα πρόβλημα. Αλλά σήμερα μαν, και κάθε χρόνο από τότε που έφυγα από Ελλάδα, δεν το κουνώ από το πι-σι αν δεν μου πέμψουνε ρεπόρτο από Αθήνα για το τί γίνεται ή τι έγινε στην πορεία. Ε, ναι...περιμένω ν' ακούσω για κανά μπάχαλο.

Όχι ρε, δεν τα γουστάρω τα μπάχαλα. Για την ακρίβεια δεν τα γουστάρω μία. Χουλιγκανισμός έχει καταντήσει η φάση - άσε που σε ένα μεγάλο βαθμό δεν ξέρεις και ποιος μπαχαλοποιεί την κατάσταση: αναρχικοί, "αναρχικοί" ή η μοντέρνα έκδοση της ΕΣΑ; Quel bordel, mon Dieux! Να γυρνάς γύρω γύρω το κεφάλι σου και να μην ξέρεις αν τον διπλανό σου, αυτόν με τον οποίο περπατάς στο δρόμο καταμεσής της πορείας μπορείς να τον πείς σύντροφο (με την μετα-κυριολεκτική έννοια της λέξης) ή αν αποκαλώντας τον έτσι, την αμέσως επόμενη στιγμή ο καλύτερος σου φίλος θα 'ναι εκείνο το βιβλιαράκι στην κωλότσεπη με τα δικαιώματα του συλληφθέντος.

Όχι, λοιπόν, δεν τα γουστάρω τα μπάχαλα. Αλλά θέλω να 'μαι ειλικρινής μαζί σου. Όταν βλέπω τα ΚΝΑΤ να έχουν βάλει έναν κάτω και να τον κτυπάνε με δοκάρια στη Στουρνάρη ή τέσσερις πράσσινες παρέα με ενστόλους της ΕΚΑΜstel να βγάζουν το άχτι τους σε μια εικοσάχρονη, κάτι σκιάζεται μέσα μου. Αγριεύομαι.

Και δεν αγριεύομαι τόσο με όσους τα κάνουν αυτά. Αυτοί τόσο νου κουβαλούν στην κεφαλή τους - τόσα κάνουν. Με τους άλλους τρελλαίνομαι, όσους στέκουν στον περίγυρο. Με όλους αυτούς που πάνε να μου πλασάρουν ερμηνεία, να μου βάλουν τα πράγματα στο κουτάκι του για να το ταξινομήσουν μετά στην ντουλάπα της προσωπικής και ιδεολογικής τους ιστορίας. Κι επειδή μια προέκταση τούς φεύγει από δω, κάτι ενέργειες κι αποφάσεις τούς περισσεύουν από κει, αποφασίζουν και πετάνε τα γεγονότα στο κρεβάτι του Προκρούστη: κόβουν, τεμαχίζουν, ράβουν, επανασυναρμολογούν μέχρι να ταιριάξει το πράγμα στα μέτρα τους, τη θεωρία τους, το modus vivendi τους.

Και φτάνεις στο τέλος να έχεις από τη μια την εκδοχή Καππα Καππα Εεεεμ - μάς - ξέφυγε - εκείνο - το - κείμενο -κλανιά - του Ριζοσπάστη, μια εκδοχή των σημερινών bon viver "επωνύμων"- εμείς - ξεπουλήσαμε - ένα - Πολυτεχνείο. - Εσύ - τί - ξεπουλάς - σήμερα; - Τον - καναπέ - σου; και τέλος μια εκδοχή όλων εκείνων που σήμερα τους διαβάζω να γράφουν με ύφος χιλίων Φουκουγιάμα "Το Πολυτεχνείο Απέθανε".

Δικαίωμα τους. Στην κρίση, έχουν όλοι δικαίωμα. Στην υποκρισία όμως, κανείς. Αλλά σου λέω πράγματα που τα ξέρεις ήδη από τη δεκαετεία του '50 και του'60 όταν στη Γαλλία στα πλαίσια τως συζητήσεων περί Νέας Κριτικής κατέδειξαν κάποια μυαλά Ανθρώπων πως Ιστορία=Λογοτεχνία. Στην Ελλάδα βέβαια έφτασε το motto από κάποιους πνευματικούς μας ταγούς κάπως αλοιωμένο, αλλά αυτά ας τα αφήσουμε για κάποια άλλη στιγμή.

Σου λεγα λοιπόν για κείνους που ερμηνεύουν τη μέρα. Θα τους έχεις δει φαντάζομαι στην Τι-Βί σου. Όλες οι τάσεις σ' ένα πάνερ και στη μέση ο δημοσιογρίφος, να κάνει την κρίσιμη ερώτηση:

- Ποιό το επίκαιρο μήνυμα του Πολυτεχνείου;

Με τις απαντήσεις που κάθε χρόνο ακούω έχω γελάσει, έχω κλάψει, έχω θυμώσει, έχω βρίσει, έχω...έχω...έχω... Γιατί για να μιλήσεις για την επικαιροποίσηση ενός γεγονότος που συνέβη προ τριων δεκαετειών, αναγκαία συνθήκη είναι να έχεις καταλάβει και συναινθανθεί τι έγινε εκείνη τη μέρα, να υπάρχει έστω ένα αποτύπωμα μέσα σου όλων όσων διαδραματίσθηκαν εκείνη τη βδομάδα, έστω ένας σπόρος που να γονιμοποίησε μια σκέψη δική σου, ένα συναίσθημα, κάτι μωρέ! ΚΑΤΙ! Κι εγώ, αυτό το κάτι περιμένω στα λόγια σου να το δω. Γιατί εσένα που μιλάς και ήσουν μέσα στην καρδιά των γεγονότων και τα έζησες από πρώτο χέρι και δεν στα διηγήθηκαν δευτεροτρίτο, σε έχω ψηλά. Ήσουν εκεί και μόνο να σκύψω το κεφάλι μου μπορώ μπροστά σου. Και ξέρεις, μαν, τι με εκπλήσσει; Οτι αυτό το κάτι, ενώ το βρίσκω ανάγλυφο σε άρθρο του Γεωργουσόπουλου για τα βιντεάκια πεολειχίας στα σχολεία (κι ας μη συμφωνώ - το βλέπω, όμως, κάτω από τις λέξεις) σε αυτούς τους κυρίους, μαν, δεν το βρίσκω. Δεν ξέρω αν υπήρχε ποτέ. Σίγουρα, θέλω να πιστεύω, θα 'ταν αλλιώς πριν χρόνια. Μα σήμερα δεν το βλέπω. Και σφίγγεται η καρδιά μου, μα το Θεό...Κι αν με τούτους μουδιάζω, με τους άλλους εδώ στα μπλογκ μειδιάζω.

Γιατί ξέρεις τι διαβάζω στο 60% των ποστ από χθες και σήμερα; Τον ίδιο διάλογο (με άλλα λόγια) ένος σούπερ άνετου και μιας σούπερ άνετης σε ένα μπάρ:

Σουπερ άνετη: Σε γουστάρω.
Σούπερ άνεοτος: Πού και πότε;
Σούπερ άνετη: Άστο, το κού
ρασες.

Πάω να τσεκάρω τα μέιλ μου.

Σ' αφήνω.

Τί; Όχι ρε...Από μένα "κήρυγμα" για το Πολυτεχνείο δεν θ' ακούσεις - τελεία και -

14 Comments:

Blogger οι σκιές μιλάν said...

Και να με συμπαθάς φίλε για το αδόκιμο ύφος...αλλά δε γινόταν αυτή τη στιγμή να σου μιλήσω αλλιώς.

11/17/2006 3:21 μ.μ.  
Blogger The Motorcycle boy said...

Εγώ τους γουστάρω πάντως τους τσαμπουκάδες που γίνονται. Γιατί, ρε φίλε, όταν τα γουρούνια ή οι εργατοπατέρες ποδοπατάνε μια κοπέλα -την κόρη μου ποδοπατάνε, τη γυναίκα μου και την αδερφή που δεν έχω. Και όταν κλωτσάνε έναν πιτσιρικά, αυτός είναι ο γιός μου (κι ας μην έχω), ο κολλητός μου και ο μικρός μου αδερφός.
Έχεις δίκιο, έχουμε πήξει στους κάλπικους, αλλά η φωτιά όλα τα καθαρίζει.

11/17/2006 3:44 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Μαν, δεν θα διαφωνίσω στο πρώτο σκέλος...αλλά με το δεύτερο έχω μια ένταση γιατί η φωτιά καθαρίζει συχνά και κει που δεν πρέπει να καθαρίσει.
Κι άμα μπεί δύσκολα την κουμαντάρεις - άκου με κι εμένα που έχω κοντέψει να κάψω ολόκληρο ελαιώνα!

LaL

11/17/2006 4:03 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Γράφεις, γράφεις, γράφεις κι όλο πάω να γράψω σχόλια και δε σε προλαβαίνω.
Κι είπα σήμερα να πω δυο λόγια αλλά άρχισες τα εξεγερσιακά σου.

Ηθελα να σου πω "μπραβο" αλλά θα ταν ψέμματα. Γιατί με κάνεις να νιώθω άβολα που σε βλέπω έτσι στεναχωρημένο. Γιατί γελάς, κλαις, θυμώνεις με τις απαντήσεις. Ενώ ξέρεις πως οι απαντήσεις προκύπτουν από τις ερωτήσεις. Πράγμα που σημαίνει πως θα νιωθες "αλλιώς" αν οι απαντήσεις ήταν διαφορετικές. "Ξεχνώντας" την ανάγκη απομυθοποίησης πια που ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ όλοι σε αυτούς που εμείς θεωρήσαμε αγωνιστές.

"Τα είδωλα λειτουργούν περισσότερο για την συγκρότηση συλλογικών ταυτοτήτων εντάξεων και αποκλεισμών, παρά για την συλλογική επιβράβευση της δράσεως του ιδίου του ειδώλου." γράφει ο -κατα τα άλλα παρερμηνευμένος- Βέμπερ και μας διαφωτίζει ο freection.

Λυπάμαι αλλά υπερεκτιμήσαμε και διαστρεβλώσαμε αυτο που ονομάζουμε "πολυτεχνείο". Και τελικά αντί να γίνει δρόμος έγινε ένας τυπικός ΤΑΦΟΣ. Βέβαια σ αυτό φταίει το ίδιο το σύστημα που επι δεκαετίες καλλιέργησε αυτό το φρούτο που -πράγματι- έκανε μεγάλους εύγευστους καρπούς που τους αναμασούμε πια όλοι.

Aληθεια, τι θα ήθελες να γίνεται σήμερα στις 17Ν κάθε χρόνου. Κι ας απαντήσουμε ΟΛΟΙ μαζί. Μια γιορτή? Ενα μνημόσυνο? Μια κατάληψη? Μερικά καταστήματα στις φλόγες? Μια πορεία παλαιών παρελθοντολάγνων συντρόφων? (αυτο πηγαινε στον μοτοσακό) Ενα λεπτό σιγή? Μια υπέροχη αργία? Μια επανάσταση της μιας μέρας ίσως? Μια συλλογική επαναστατική σκέψη?

Τι είναι αυτό που θα ΘΕΛΑΜΕ αν είχαμε ένα μαγικό ραβδάκι να κάνουμε.
Τι είναι αυτό που θα μας έκανε χαρούμενος και εκπληρωμένους σήμερα.
Να σου πω εγώ για ΜΕΝΑ.

Τ - Ι - Π - Ο - Τ - Α

Είναι αστείο να συγκρίνουμε τις εποχές και να λέμε πάντα "ρε εμείς κάποτε τους διώξαμε με τις πέτρες" κι οι πατεράδες αυτών να λένε "ρε εμείς να δεις, με τα νερατζια τους είχαμε αποπάρει" κι οι παππουδες όλων αυτων να σκεφτονται την ελληνικη επανασταση και πάει λέγοντας...

SO FUCKING WHAT!

Το πολυτεχνείο υπήρξε σταθμός, κανείς δεν το αρνείται αυτό. Αλλά πια δεν είναι. Εγινε ομόνοια, σύνταγμα, εθνική άμυνα. Το ν ανάβεις κεράκια σε αγωνιστές τρώγοντας χοτ ντογκ στη πατησίων, σπρωχνόμενος από το αλλαλάζων πλήθος είναι ΑΗΔΙΑ. Το να παρακολουθείς την τηλεόραση και τις χιλιάδες των αναλύσεων μπαίνοντας στο ψεύτικο "τριπάκι του τρόμου" αναλογιζόμενος εάν οι αναρχικοί είναι "αναρχικοί" είναι, μάλλον, αστείο. Οσοι το έζησαν και δεν το πούλησαν, μαγκια τους. Οι υπόλοιποι μπορούν να μάθουν απο αυτούς γι αυτό και να το χρησιμοποιήσουν κατα το δοκούν.

Αλλά πες μου, ο "εορτασμός" τι σόι πράγμα είναι, τι ακριβώς εορτάζουμε? Μήπως ελευθερωθήκαμε από κάτι και δεν το κατάλαβα? Μήπως επιτύχαμε ένα στόχο και δεν το πήρα πρέφα? Μήπως γίναμε ως άνθρωποι καλύτεροι χάρη σ αυτούς που πέθαναν?

Τ - Ι - Π - Ο - Τ - Α

Ακόμα μια ευκαιρία να κολλήσουμε ταμπέλες, να μολύνουμε ιδεολογικά τα παιδιά, ακόμα μια ευκαιρία στείρας ή/και κατευθυνόμενης αντιπαράθεσης, ακόμα μια ευκαιρία να κοιτάξουμε αφ υψηλού το ιδεολογικό μας υπόβαθρο αντί να το γκρεμίσουμε ή να αμφιβάλλουμε γι αυτό.

Κι εγώ που τα γράφω όλα αυτά στη πραγματικότητα δεν ήθελα να πω γι αυτά.
Εψαχνα μόνο μια ευκαιρία να σου πω πως... σε γουστάρω!
Μα φοβήθηκα πως θα με ρώταγες... που και πότε?
Και τότε μάντεψε τι θα σ απαντούσα... άστο, το κούρασες!

ΥΓ: Παρόλα αυτά μη σταματάς να γράφεις... ;)

11/17/2006 5:04 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Χείμαρος είσαι Ντρούνα που μου 'σκασε κατα μέτωπο. Μέχρι να ισορροπήσω στο ρεύμα, πέταξες, άλλαξες μπλογκ. Ούτε που και πότε; πρόλαβα να ψελλίσω.

Για την απομυθοποίηση των προσώπων που λες, θα συμφωνήσω εν μέρει. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πως και τι άλλαξε μέσα τους. Τους νοιώθω όχι προδότες αλλά λιποτάκτες ενός ονείρου. Δεν αναιρείται όμως με αυτό, το γεγονός οτι ήταν εκεί όταν άλλοι δεν ήταν. Δεν ακυρώνεται τίποτα.

Μαζί τους θυμώνω κι απογοητεύομαι και στεναχωριέμαι μόνο όταν τους βλεπω να συγχρωτίζουν το βίωμα με κείνους τους άλλους που πάνε να πλασάρουν και να πουλήσουν θεωρήση των γεγονότων (πολιτική, ιδεολογική, αιθητική) πράγμα που σε τελική αναλυση δεν μου είναι κατι πολυ διαφορετικό από το να μου λενε κατάμουτρα

this is only the film of the day, a t-shirt at best

Τώρα με ρωτάς για το τι νόημα έχει ο εορτασμός κι εγώ δεν εκπροσωπώ κανέναν. Θα σου πω ωστόσο (γιατί είναι τίμιο για την κουβέντα) τι αποτυπώνεται σε μένα, μέσα μου. Ξέρεις, με τούτην την επέτειο αναθυμαμαι, Ντρούνα, τι σημαίνει να δεθείς μ΄ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν΄ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας. Κάθε φορά που κοιτάζω ασπρόμαυρες φωτογραφίες και βλέπω τα πρόσωπα όσων ήταν εκεί βλέπω ανθρώπους που έπαιξαν με το θάνατο, όχι για παιχνίδι, γιατί τότε θα μπορούσαν απλώς να κάνω ένα επικίνδυνο νούμερο στο τσίρκο, αλλά συνεπαρμένοι από τους μύθους τους, από τα οράματά τους, από την αγάπη τους για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη ελευθερία του και που δεν θεώρησαν τους εαυτούς τους ποτέ ως το αντικείμενο κάποιας μοίρας. Κι ήταν νέοι άνθρωποι που θα μπορούσαν τις ίδιες μέρες να απολαμβάνουν εναν περίπατο τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης, ένα δέντρο, ένα λουλούδι, να έχουν πάει τσάρκα σε μια παραλία δίπλα στη θάλασσα, να πίνουν κρασί σε ένα ταβερνείο και να ερωτεύονται. Αυτοί ομως βγήκαν στον δρόμο των συναισθημάτων, της φαντασίας και της επιθυμίας για μια άλλη επαφή με τα πράγματα και τους ανθρώπους.

Μπορεί να λέω και κουταμάρες. Το ξέρω πως ίσως ακούογονται μεγάλα λόγια και ίσως και να αποδίδω προθέσεις που να μην υπήρχαν σε πολλούς, αλλά έτσι τα νοιώθω τα πράγματα.

Σ' ευχαιστώ που πέρασες. Θα σου έλεγα ξανά να το κάνεις πιο συχνά αλλά θα φοβομουν οτι θα μου απαντήσεις...αστο, το κούρασες

11/17/2006 6:39 μ.μ.  
Blogger The Motorcycle boy said...

Ωραία παρέα κάναμε εδώ μέσα! Σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου plus one θα καταντήσουμε μου φαίνεται.
Μιας και το ξεκίνησε η φιλενάδα από πάνω, να πω οτι σταθμός ήταν το Πολυτεχνείο, και μετά σταθμός ήταν το Χημείο, η Νομική και πάλι το Χημείο. Απλά, το Πολυτεχνείο βολεύει γιατί οι έγκλειστοι έγιναν υπουργοί και βουλευτές, ενώ οι υπόλοιποι έφαγαν σκόνη μέσα από σπασμένα δόντια.
Παρελθοντολάγνος κυρία μου -μάπετ σόου να πούμε.
Και το Πολυτεχνείο γιορτάζεται ρε κάθε χρόνο. Μόνο που δεν γιορτάζεται στη βόλτα μέχρι την πρεσβεία, γιορτάζεται στη Στουρνάρη και στην πλατεία και στα πλάγια της πρεσβείας. Και έτσι πρέπει να γιορτάζεται,με καμμένα τζιπάκια, και μπέμπες και σπασμένες βιτρίνες πολυκαταστημάτων. Έτσι πρέπει.

11/17/2006 8:59 μ.μ.  
Blogger The Motorcycle boy said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

11/17/2006 8:59 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Και πάλι δεν θα διαφωνήσω, φίλε, αρκέι να μην είναι αυτό το τέλος, το τέρμα. Τίποτα δεν αλλάζει στην τελική με πέντε καμμενα τζίπ και 3 ριγμένες βιτίνες. Ασφαλισμένα είναι ολα άλλωστε. Σε μια βδομάδα στη θέση τους θα 'ναι πάλι. Να ξέρουμε τιν είναι να κανουμε μετα.

Ασε και τώρα θα κατσω να δω the day of the Jakal (1973)...

;)

11/17/2006 9:26 μ.μ.  
Blogger The Motorcycle boy said...

Και με τα λουλούδια στους τάφους δεν αλλάζει τίποτα ρε, αλλά τα βάζουμε. Και με το κρασί δίπλα από το τραπέζι δε γυρνάνε πίσω οι πεθαμένοι αλλά το χύνουμε.
Κάπως έτσι.
Κι εγώ είδα το X Men 3. Marvel comics group κι ας το γαμάνε όσο θέλουν ντίαρ.

11/17/2006 11:49 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Θα ήθελα να εκφέρω (κατόπιν «εορτής») μια προβοκατόρικη άποψη, που ακολουθεί την γραμμή της Druuna. Έστω ότι καλώς επράξαν όπως επράξαν τότε τα παιδιά που βρίσκονταν στο πολυτεχνείο. Δεν με ενδιαφέρει η κατοπινή πορεία τους. Μπορεί η επέτειος να ξεκίνησε αυθόρμητα, μπορεί και να δυνάμωσε αυθόρμητα. Αλλά τα τελευταία χρόνια δεν έχει γίνει φανερό πως αποτελεί γιορτή του συστήματος; Δεν είναι φανερό πως αποτελεί μια αφορμή για το σύστημα για να κάνει επίδειξη δύναμης (κάτι που το κάνει καθημερινά, ούτως ή άλλως - οι ίδιοι οι αναρχικοί, και μαζί τους πολλοί άλλοι, πολλές φορές αναρωτιούνται: πώς και συνεχίζει και υφίσταται το σύστημα; γιατί κάθε μέρα δυναμώνει;); Δεν είναι, εν τέλει, μια αφορμή για να διασκεδάσει το ίδιο το σύστημα με το θέαμα που προάγει/παράγει; Είναι η επέτειος του πολυτεχνείου κυρίως ένα θέαμα (υπό τις δεδομένες συνθήκες); Αν είναι, τότε αποτελεί την «τελική» επικράτηση του συστήματος (την ιδεολογική επικράτηση του συστήματος πάνω στο νόημα του πολυτεχνείου - με όρους ενσωμάτωσης). Υπ' αυτή την σκοπιά, το καλύτερο που μπορεί να κάνει κάποιος που ενδιαφέρεται για τις συμπαραδηλώσεις του σημαίνοντος του πολυτεχνείου, είναι να αρνηθεί αυτή την επέτειο.
Ίσως τότε, αυτοί που θα περίμεναν να απολαύσουν άλλη μια νύχτα ελεγχόμενης εξέγερσης, να αναρωτιούνταν που είναι η φωτιά.

11/18/2006 6:20 π.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Δηλαδή Μμπόυ, αν καταλαβαίνω σωστά, προτείνεις μια διαφορετική θέαση του σπασίματος, ως "έθιμο", ας πούμε. Ξέρω γω τώρα;! Με μπλοκαρες τώρα...Νόμιζα οτι εβλεπες το "μπάχαλο" σαν αντιδραστική ενέργεια.
Αν τώρα ήταν να το δω υπό το δικό σου πρίσμα, περισσότερο με σπάσιμο πιάτων στα μπουζούκια μου φαίνεται.

Πάντως αν είδες το Χ-μεν 3, σου έχω ένα χοτ τιπ για την "ανάγνωση" της ταινίας. Εβλεπα τις προάλλες (πριν κανα 6μηνο) συνέντευξη του σεναριογράφου και έλεγε οτι με κάποιο τρόπο στο πρόσωπο των Εξ-μεν είχε στο μυαλό του τους γκέυ μέσα στην κοινωνία που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Δεν έχω δει κανένα από τα Εξ-μεν (δεν πάω τα Σκάι-Φάι μία)
αλλά μια και είδες το 3 μπορείς να κάνεις καμμια τέτοια αναγωγή;

11/18/2006 10:15 π.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

αν δεχτω το συλλογισμό σου και τη βασική ιδέα του, οτι το Πολυτεχνείο είναι γιορτή του συστήματος, τότε, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, οχι μόνο για κατάργηση της επετείου δεν μπορούμε να μιλάμε αλλά, το ακριβώς αντίθετο, οφείλουμε να κάνουμε τη μέρα γιορτή της α-συστημικής συμπεριφοράς, reclaim the day - ένα πράγμα.

Εξήγησα στην απάντηση στο σχόλιο της Ντρούνα γιατί τη θεωρώ σημαντική. Και στη βάση αυτή, δεν την χαρίζω σε κανένα σύστημα, σε κανένα κράτος, σε καμια πολιτική ιδεολογία και κανένα σχηματισμό. Κι αν είναι σε τελική ανάλυση είναι να καταργήσουμε την επέτειο αυτή (που στο δικό μου μυαλό τηn έχω δυο τρία τουλάχιστον σκαλιά παραπάνω από κάθε άλλη) ας καταργήσουμε και την 28η και την 25η και όλες τις άλλες επετείους. Γιατί, αν μη τι άλλο όλες γιορτές του "συστήματος" είναι υπό το πρίσμα σου: γιορτές επίδειξης του "συστήματος" - κι ας ξεχνάμε καμμιά φορά οτι αυτό που "συστηματοποιείται" και είναι ένθετο δεν είναι ένα αντικείμενο, κάτι ουδέτερο κι αφηρημένο αλλά οι συνειδήσεις και οι άνθρωποι, οι επιθυμίες, η φαντασία, εσύ, εγώ, η Ντρούνα, ο Μπόυ... Αρνούμαι λοιπόν εκ προοιμίου να μπω σε λογική που τα διαπραγματεύεται αυτά, να την κάνω κοινό τόπο και βάση κουβέντας.

Ακόμη όμως κι αυτή η κατάργηση να συμβεί, θα την εντάξω τη μέρα στις προσωπικές επετείους και θα εξακολουθήσω να μην πηγαίνω στη δουλειά καθε 17η Νοέμβρη και να μιλω γι' αυτήν από όποιο βήμα κι αν μου δίνεται.
;)

(Πάντως έχω την εντύπωση οτι διαφωνούμε για να συμφωνήσουμε σε κάτι πάντα εν τέλει, κι αυτό είν' ωραίο)

11/18/2006 4:12 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

οχι μόνο για κατάργηση της επετείου δεν μπορούμε να μιλάμε αλλά, το ακριβώς αντίθετο, οφείλουμε να κάνουμε τη μέρα γιορτή της α-συστημικής συμπεριφοράς, reclaim the day - ένα πράγμα.

Σ' αυτό συμφωνούμε :)
Δεν το διατύπωσα σωστά, εννοούσα να αρνηθούμε τη συμμετοχή που ζητάει το σύστημα από μας (στην κατανάλωσή της ως θέαμα) και το νόημα που επιβάλλει.

Αλλά ακριβώς επειδή αυτή η γιορτή κατά κάποιο τρόπο μας ανήκει περισσότερο (ή της ανήκουμε), θα πρέπει ν' αρνηθούμε την εκμετάλλευσή της.
Ίσως να 'ναι μπανάλ, ίσως να ζητάω να την ξαναβρούμε.

11/18/2006 6:30 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Κατάλαβα.
Δεν ζητάω κι εγώ τίποτα παραπάνω.
:)

11/18/2006 7:21 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home