Spoofing - Part I (of III)

Ι. Έλληνας Blogger;

Χέρια στο πρόσωπο, μάγουλα χλωμά, ανάσα πνιχτή και κοφτή. Η γυαλάδα πάλευε να δέσει στα μάτια του, να γίνει καθρέφτης. Το τραγούδι που ήχουσε στην πλατεία της μεγάλης σάλας μιλούσε για δυο χείλη βυσσινιά που γυρεύαν να ξεδιψάσουν σ' ένα στόμα. Έφερε στο νου του τα δικά της, όπως τα βλεπε εκείνο το μεσημέρι ξαπλωμένος δίπλα της να συσπώνται καθώς έτριζε τα δόντια στον ύπνο της. Τα είχε, θυμόταν, σκουπίσει με τα ακροδάκτυλά του και κείνα ανοίξαν βγάζοντας μια ανάσα που στ' αυτιά του ακούστηκε σαν τον επιθανάτιο ρόγχο ενός ονείρου - ή τουλάχιστον έτσι τον έκανε το τραγούδι να πιστεύει.

Βούλιαξε ακόμα πιο βαθειά στο κάθισμά του. Το τραγούδι έσβυσε στα χείλη του μαυροντυμένου πενηντάρη μέσα σ' ένα αργόσυρτο χαμήλωμα της φωνής σαν κύμα σε απάνεμο κόλπο. Ακολούθησαν δυνατά χειροκροτήματα. Ένοιωσε να δονείται. Το σημείο της καρδιάς του παλλόταν δυνατά. Πανικοβλήθηκε. Νόμισε οτι παθαίνει καρδιακό επεισόδιο. Έβαλε το χέρι του πάνω από το μέρος της κι ένοιωσε στην εσωτερική τσέπη του σακκακιού του το κινητό του να κτυπά. Μειδίασε και ανακουφίστηκε συνάμα. Το τράβηξε έξω, κοίταξε την κλήση:

Κεραυνοβολήθηκε.

Ήταν δικό του το νούμερο που τον καλούσε - το τηλέφωνο του γραφείου. Μέχρι να συνέλθει από την έκπληξη, η κλήση στο κινητό είχε σταματήσει. Προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβάινει. Στο γραφείο, Παρασκευή βραδυ δεν είναι ποτέ κανείς εκτός απ' αυτόν. Πρίν προλάβει να κάνει δευτερη σκέψη, το κινητό ξανάρχισε να δονείται στο χέρι του. Ταράχτηκε κι ανασηκώθηκε από τη θέση του. Ζητώντας τη μία συγγνώμη μετά την άλλη προχώρησε γρήγορα σκυφτός κατά μήκος της σειράς προς το διάδρομο πατώντας απρόσεχτα πότε το δάπεδο και πότε σε παπούτσια χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει ποιων.

Ανηφόρισε με μεγάλα βήματα προς την κορυφή της πλατείας νοιώθοντας τα πόδια του να βουλιάζουν στην παχειά κόκκινη μοκέτα. Πριν προλάβει καν να βγεί έξω στο φουαγιέ του Μεγάρου, πάτησε το κουμπί της αποδοχής κλήσης και με φωνή που την έκανε να ακούγεται από πολύ σοβαρή έως κι απειλητική, απάντησε:

- Παρακαλώ.
- Ο κύριος Χ; ακούστηκε επίσημα μια φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου.
- Μάλιστα. Με ποιόν ομιλώ παρακαλώ;
- Κ, γραφείο Β12.

Όταν ακούς γραφείο Β12, δέκα και μισυ, βράδυ Παρασκευής, δύο τινα μπορούν να συμβαίνουν: είτε σε λιγότερο από μισή ωρα θα βρίσκεσαι στο γραφείο της Στρατιωτικής Εισαγγελείας να σου απαγγέλονται κατηγορίες κατασκοπίας είτε υπάρχει κάποιου είδους εξωτερική "επίθεση" στο δίκτυο. Κι αν είναι το δεύτερο, η ευχή που όλοι κάνουν είναι να πρόκειται για κάποιο παιδαρέλι χάκερ που δεν ξέρει καν τι ψάχνει. Διαφορετικά, αν πρόκειται για κάποιον που σκοπό έχει να υποκλέψει δεδομένα που έχουν αποθηκευθεί εκεί ώστε η δουλειά να γίνεται πιο εύκολη και ελέγξιμη, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

- Τί θα μπορούσα να κάνω για σας κε Κ;
- Προ μισής ώρας κάποιος αποπειράθηκε να εισβάλει στο τοπικό δίκτυο μέσω της IP σας κε Χ.
- Της δικής μου;;
- Μάλιστα.
- Αδύνατον!
- Κι όμως. Θα σας παρακαλούσα να έρθετε αμέσως από δω. Το ζήτημα είναι σοβαρό δεδομένου οτι και πριν δύο εβδομαδες είχαμε το ίδιο προβλήμα πάλι με το domain σας.
- Ξέρετε, είμαι εκτός πόλεως.
- Το ζήτημα επείγει κε Χ.
- Καλώς. Θα είμαι εκεί σε μια ώρα.
- Θα σας περιμένουμε με τον κο Ε.
- Πολύ καλά.

"Σκατά! Τι ήθελε κι ο Ε εκεί; Τόσο σοβαρό ήταν; Και ποιος ανισόρροπος παίζει με την IP μου;"

Παρέλαβε από το βεστιάριο την τσάντα του και άνοιξε τη βαρειά πόρτα της εξόδου. Από μέσα ακούγονταν ξανά χειροκροτήματα. Κοίταξε την είσοδο της σάλας απ' όπου λίγο πριν είχε βγεί. Δεν πρόλαβε να την καληνυχτίσει. Κι εκείνη θα τον περίμενε - μέσα στα τραγούδια που αγαπούσε να την ψάξει - μιαν άλλη φορά.

Ένα παγωμένο ρεύμα αέρα τον κτύπησε στο πρόσωπο και τον ξύπνησε απότομα. Κάτεβηκε τα σκαλιά και με γρήγορα βήματα διέσχισε το πλακώστρωτο μέχρι να βγεί στη λεωφόρο. Είχε ένα καταραμένο κρύο που τρυπούσε τα κόκκαλά του και περνούσε βαθειά μέσα του. Μια έσφιγγε τις χούφτες των χεριών του και μια έτριβε τη μια μέσα στην άλλη. Στάθηκε στην άκρη του πεζοδρομίου. Διέκρινε από μακρυά ένα ταξί. Τέντωσε το χέρι σαν τροχονόμος κάνοντας του νόημα να σταματήσει.

- Στον Κεντρικό Σταθμό, ψέλλισε.
- Περάστε, αποκρίθηκε ο οδηγός.

Πέρασε τη ζώνη ασφαλείας και κούρνιασε στο πίσω κάθισμα προσπαθώντας να ζεσταθεί. Τί μπελας κι αυτός βραδυάτικα! Κι έλεγε πως θα ξέκλεβε τούτο το σαβατοκύριακο για τον εαυτό του. Προσπαθούσε να ξαναφέρει στο νου του την κουβέντα με τον Κ. Μα ποιος διάβολος θα μπορούσε να παίζει τέτοια παιχνίδια; Τί να 'ψαχνε να βρεί άραγε; Οπωσδήποτε ήταν κάποιος άσχετος. Γιατί αν ήξερε που πάει να μπλέξει και με τι έχει να κάνει αφενός θα το σκεφτόταν δυο φορές και θα εγκατέλειπε την ιδέα και αφετέρου, αν προχωρούσε, δεν θα στόχευε σ' ενα local network μια συγκεκριμένη IP όπως τη δική του αλλά θα προσπαθούσε να βρει κάποιο backdoor. Ερασιτεχνισμοί...

"Ερασιτεχνισμοί;!;!"

Το αίμα πάγωσε στις φλέβες του.
Όχι, δεν μπορεί!
Δεν θα 'θελε ούτε να το σκέφτεται.
Άλλωστε δεν είχε δώσει σε κανέναν τους ποτέ αφορμή.
Κι αν ήταν;
Α - πο - κλεί - ε - ται!
Κι αν;
ΑΝ!;
Αν ήταν όντως κάποιος έλληνας μπλογκερ;