Παρασκευή, Νοεμβρίου 10, 2006

Musik Macht Frei

Αν έπρεπε να πιάσω κουβέντα σε κανένα κορίτσι στις αποβάθρες κάποιου σταθμού τραίνων μάλλον θα της μιλούσα για την Ιαπωνία. Ξέρεις, στις ταξιδιωτικές οδηγίες για τη χώρα του Ανατέλοντος Ηλίου περιλαμβάνεται η σημείωση πως σε περίπτωση τελέσεως της πράξεως της αυτοκτονίας δια της πτώσεως στις ράγες είτε του αστικου είτε του υπεραστικού δικτύου, η οικογένεια του θύματος θα επιφορτιστεί με τα έξοδα καθαρισμού των ράγων. Παρανοϊκό or not;

Η αλήθεια είναι πως στην Ιαπωνία θα ήθελα να πάω μια μέρα. Όχι για τους Σαμουράι και τους νίντζα. Ούτε για τον πολιτισμό της. Ούτε καν για να βολτάρω στο αχανές νυχτερινό Τόκιο καταγράφοντας στη μνήμη σκηνές δράσης της Γιακούζα. Θέλω απλά, μαν, να πατήσω έστω και μια φορά το χώμα της χώρας που ζεί ο Τακέσι Κιτάνο...κι έπεσαν οι μόνες ατομικές βόμβες με ανθρώπινα θύματα.
Έχω, βλέπεις, την ιδέα πως το πυρηνικό ολοκαύτωμα μαζί με το σκέτο, το μη πυρηνικό, είναι ό,τι φριχτότερο έχει συλλάβει και εκτελέσει το ανθρώπινο μυαλό στους αιώνες των αιώνων.

Έγινε μια μέρα και βρέθηκα στην Τρεμπλίνκα, καλοκαίρι του 2003. Με είχε διαπεράσει ένα τέτοιο ρίγος που όμοιό του δεν είχα νοιώσει ούτε στην κηδεία πλησιέστατου συγγενικού προσώπου. Σ' εκείνο τον χώρο συνειδητοποίησα πως τελικά ναι, δεν πρέπει να 'μαστε παρα ένα ακόμα στάδιο στην εξελικτική πορεία του πιθήκου προς τον άνθρωπο (και λέγοντας το αυτό ξέρω καλά πως διατελω ύβρη προς τους πιθήκους, αλλά με τος πιθήκους δεν λύνω τις διαφορές μου με μηνύσεις αλλά μ' εξηγήσεις - πιο τίμιο). Έβλεπα κάτι επισκέπτες στην Τρεμπλίνκα να βγάζουν χαμογελαστοί αναμνηστικές φωτογραφίες στους θαλάμους αερίων, στους πύργους δίπλα στον περιμετρικό φράχτη και στο προαύλιο και με 'πιανε, μαν, αυτό το αίσθημα αηδίας κι απέχθειας. Είχα νοιώσει ν' αναγουλιάζω αλλά με συνέφεραν ο J. κι ο A.για καλή μου τύχη.

Δεν έχω φωτογραφίες να σου δείξω. Κι αν είχαν οι άλλοι, πάλι δεν θα τις ανέβαζα. Κάτι τέτοια μέρη δεν είναι για μένα τουριστικές ατραξιόν αλλά κάτι σαν τους Αγ. Τόπους των χριστιανών ή τη Μέκκα των μουσουλμάνων: ένας τόπος εξαγνισμού. Είναι για να πας και να διαισθανθείς τη φρίκη, να γίνεις κι εσύ κάτωχρος σαν να 'χεις πιεί καθάρσιο, μπας και φύγει λίγο από πάνω σου αυτός ο
τσαμπουκάς, η αγριότητα κι η αλλαζονεία που κουβαλάς - μπας και ταπεινωθεί λίγο το μέσα σου όχι γονατίζοντας μπροστά σε κανένα Θεό ή σε καμμιά αγία εικόνα, αλλά μπροστά στο Τερατώδες, στο απόλυτό του. Γιατί στέκοντας μπροστά του, ίσως σου δειχθούν οι διαστάσεις του τερατώδους μέσα σου κι ίσως έτσι μάθεις
για σένα κάτι που ως σήμερα αγνοείς ή κάνεις πως αγνοείς κρυβόμενος πίσω από άλλοθι "Καλού" κι "Ευγένειας". Και στην Τρεμπλίνκα, για μένα τουλάχιστον, δεν υπήρχε ούτε ουτε θάμνος ούτε κλαδάκι ούτε και δάκτυλο για να με κρύψει.

...

Ξεκίνησα να σου λέω λοιπόν για τα τραίνα γιατί σημερα θα κάνω ένα είδος Trainspotting. Όχι, δεν θα με μπάσουν σε κανένα τραίνο για να με μεταφέρουν σε κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης (τουλάχιστον όχι ακόμα) ούτε κι έχω σκοπό ν' αυτοκτονήσω. Θα ταξιδέψω μόνο κάτι χιλιόμετρα και να βρεθώ στο Μέγαρο Μουσικής μιας πόλης όπου σήμερα θα εμφανιστεί ο Nick Cave - άνευ των Bad Seeds. Μόνο με το πιανάκι του και τέσσερα έγχορδα.

Δεν είμαι κανένας μεγάλος θαυμαστής του Cave, μη φανταστείς. Ξέρω
άλλους που θα έπρεπε να 'ταν σήμερα στη θέση μου. Τον Cave μέσα μου τον έχω πολύ άσχημα. Ήταν αγαπημένος μιας γυναίκας με την οποία μερικά πράγματα δεν πήγαν καλά κι έκτοτε κάθε φορά που τον ακούω κάνουν pop-up από τη ντουλάπα της μνήμης μου διάφορες άσχημες εικόνες. Θα πάω πάραυτα για ψυχοκατακλυσμική, ας πούμε, θεραπεία. Το ποστ του Μοτοσακού το τύπωσα ήδη και θα το πάρω μαζί μου - κάτι σαν φυλαχτό δωρισμένο από φίλο ένα πράγμα- και θα κρατώ αν χρειαστεί σημειώσεις στο περιθώριο για να αλλαξει ο μέσα ρυθμός σε περίπτωση που αρχίσει να σκύβει το κεφάλι.

Ίσως σου πω κάποια στιγμή τις εντυπώσεις μου. Προς το παρόν σε αφήνω για να πατήσω το σαπούνι στην μπανιέρα (να ανέβω στο τραίνο ντε!), να βρεθώ για λίγο στον αέρα (το ταξίδι - αχ, δεν με παρακολουθείς!) πριν σκάσω ζαλισμένος στον πάτο της μπανιέρας (άφιξη στον νέο κόσμο άλλης πόλης). Πλάκα θα ΄χει.

Πάω.
Τα λέγαμε.

Jean Jack Tigana
(κοινώς, την έκανα..)

White Stripes - Blue Orchid
(This link will expire in 7 days)

7 Comments:

Blogger triantara said...

σήμερα σε ανακάλυψα και σου γράφω, όχι γιατί αναφέρεις την ιαπωνία και τον Κιτάνο (που τον είχε γνωρίσει συμμαθητής μου στα Γιαπωνέζικα -όταν είμουν στο Τζερμάνια- και του είχε πάρει interview και μας είπε τι γαμώ τα άτομα που είναι...) ούτε γιατί θα πας στον Cave (και ζηλεύω επειδή έχει γενέθλια η κολλητή μου και δεν μπορώ) αλλά γιατί ρε γαμώτο την φώτο αυτήν την είχα κατεβάσει κι εγώ απ'το deviant και την προόριζα για ποστ και με πρόλαβες... :(

τουλάχιστον την διακόσμησες με υπέροχες προτάσεις από κάτω :)

11/10/2006 1:20 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Να 'σαι καλά 30σαμθινγκ...

Εγώ πάλι δεν σε ανακάλυψα σήμερα. Σου έχω αφιερώσει μέχρι και ποστ για τις μουσικές που έχεις ανεβάσει στο μπλογκ σου.
;ΡΡ

11/10/2006 1:26 μ.μ.  
Blogger Xνούδι said...

http://xnoudi.blogspot.com/2006/09/i-dont-believe-in-interventionist-god.html

βρεθήκαμε εκείνο το όμορφο βράδυ δίπλα στο μεγάλο του πιάνο. Είχε γεννέθλια και κάποιος του έδωσε τριαντάφυλλα. Είναι ρομαντικός όσο κι αν φαίνεται ή φαινόταν σκληρό παιδί.
Τα είπε όλα, μας έκανε σχεδόν όλα τα χατήρια, υποκλήθηκε άπειρες φορές, χαμογέλαγε, δημιούργούσε.

Θα περάσεις όμορφα και ίσως για λίγο ξεχάσεις την Τρεμπλίνκα και τους βλάσφημους τουρίστες της.
Σε φιλώ και όταν πει το into my arms να σκεφτείς εκείνη την γυναίκα και να χαμογελάσεις...

11/10/2006 2:29 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Φρέσκο χνούδι από βερύκοκο,

κάτι τέτοια που γράφεις κι εσύ για τον κο Cave, διάβασα και στο ποστ του Μοτοσακού.

Η γυναίκα-Τρεμπλίνκα δεν ξεχνιέται. Την έχω καλά, ωστόσο, στο μυαλό μου. Δεν με γραντζουνά. Σήμερα είναι παντρεμένη πια, σε λίγο και μαμά - καλή της ώρα.

Ήθελα να της μιλησω λίγο σήμερα - small talk, φιλικό. Πλάκα θα 'χει :)

Να περάσεις καλά στις βόλτες σου - διάβασα έχεις σχέδια για το Σ/Κ.
Να σε προσέχεις.

11/10/2006 3:15 μ.μ.  
Blogger 3 parties a day said...

Εσύ θα τον δεις σήμερα, κι εγώ το σκέφτομαι για τη Δευτέρα.
Περιμένω τις εντυπώσεις σου -πριν τη Δευτέρα-

11/10/2006 6:54 μ.μ.  
Blogger The Motorcycle boy said...

Με γάμησες, με περισσότερους από έναν τρόπους, με το σημερινό σου ρε φίλε. Τέλος πάντων -η ανθρώπινη αγριότητα -κι εγώ απορώ με τη διάβρωση που έχει φάει το είδος μας. Και μιλάω κυρίως για τους τουρίστες στη φρίκη.
Ευχαριστώ πάντως για όλα αυτά που ξέρεις εσύ ποιά είναι. Να περάσεις καλά στον Αρχηγό σήμερα. Θα σου ξηγηθεί αυτός, ξέρει να κόβει τις συνδέσεις με άσχημες αναμνήσεις (και να τις μετατρέπει σε εφιάλτες βεβαίως).
Υ.Γ.: Να το παίξω τώρα ωραίος για τη διορατικότητα που με διακρίνει; Θα το παίξω: για Ιαπωνία μίλα με τον Στομάχη -αυτός ξέρει.

11/11/2006 11:01 π.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

@ 3PpD

Λέω να πας. Να μην το σκεφτείς καν.

@ Μboy

πας tourist βάρβαρος που λέγαν κι οι αρχαίοι ημ΄ων πρόγονοι.
Μου 'ξηγήθηκε ο chief μαν...
Σπανακοτυρόπιτα.
Με πέθανε. Θα στα πω.

Μπήκα σήμερα στου Στομάχη. Άψογος ο νέος. Θα διερευνήσω περαιτέρω την υπόθεσή.
;)

11/12/2006 1:46 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home